maandag 28 januari 2013

Politica

Ik heb me altijd zo weinig mogelijk beziggehouden met de Italiaanse politiek. In de eerste plaats omdat het een opmerkelijk deprimerend onderwerp is. En verder is een en ander volstrekt ondoorzichtig, behalve op hoofdlijnen.

Die hoofdlijnen zijn vrij simpel. Er is een omvangrijke politieke kaste die haar eigen belangen doeltreffend weet veilig te stellen en uit te breiden, dezelfde acteurs duiken steeds op met nieuwe kostuums, de decors worden veelvuldig verschoven en uiteindelijk wint Silvio.
Intussen wordt het volk afgeleid met belastingen, irrelevante moraliteitskwesties en dito nieuws.

Wat dat nieuws betreft ben ik dan ook al snel afgehaakt. Het gros is overbodig en van het sensationele kaliber dat ik net zo goed van de bejaarde buurvrouw kan vernemen ('heb je gehoord van die zuigeling in het toilet?'). Bij politieke praatprogramma's roepen stokoude doch zeer goed geklede mannetjes alleen maar op volle sterkte door elkaar en krantenartikelen zijn over het algemeen onleesbaar.

Dat is ook zoiets. Geschreven Italiaans heeft in mijn ervaring heel weinig te maken met de orale variant. Mensen die het weten kunnen, hebben mij verzekerd dat het de bedoeling is zoveel mogelijk - lange, ingewikkelde - woorden te gebruiken en de belangrijkste informatie niet meteen weg te geven, maar zo goed mogelijk te verstoppen in de witregelloze brij. Bij voorkeur ergens tegen het einde van het ellenlange artikel. Ik vermoed een complot.

Toch heb ik ergens opgevangen dat er de komende maand verkiezingen zijn. Er schijnt een kandidaatpremier mee te doen die zinnige taal uitslaat. Wie weet wordt hij verkozen. Als hij dan de crisis binnen een jaar niet weet op te lossen, valt zijn regering. En uiteindelijk wint Silvio.


vrijdag 18 januari 2013

Gegeten

'Ciao, Franco,' zei ik. 'Zijn de feste een beetje bevallen dit jaar?' Franco leegde twee suikerzakjes in zijn vingerhoedje koffie en antwoordde: 'Ja, prima. Abbiamo mangiato.'

We hebben gegeten.

Wat een onzettend Italiaans antwoord.

Een Nederlander zou het na deze vraag hebben over monopoly, DVD's, de schoonfamilie, de nieuwjaarsduik, boswandelingen of tropische stranden. Maar de Italianen hebben gegeten. En verder niets.

Had Franco iets bijzonders gegeten misschien? Nee hoor, met kerst gewoon de traditionele cotechino (een soort dikke, zoute, moddervette, gekookte verse worst) met bergen aardappelpuree, zonder welke die gemalen zwoerd-met-kaantjes onmogelijk weg te krijgen zou zijn. En op nieuwjaarsdag de jaarlijkse zampone (hetzelfde vette mengsel als in cotechino, maar dan in een varkenspoot gepropt) met gekookte linzen. Hoezo?

Elke bijeenkomst of gelegenheid, elk jubileum, bedrijfsuitje of familiefeest, iedere bruiloft of verjaardagspartij bestaat enkel en uitsluitend uit eten. Nou vooruit, drinken ook. En er mag bij gepraat worden. Bij voorkeur over de mate waarin de onderhavige maaltijd in de geheiligde traditie past.

We hebben gegeten.

Je zou haast denken dat eten voor de Povlakters nog steeds een gunst is die je ten deel kán vallen, maar waar geenszins op gerekend mag worden. Alsof ze voortdurend de hongerdood nabij zijn. En dat voor het welvarendste deel van een natie die, ondanks alles, tot de rijkste ter wereld behoort en mag aanschuiven bij de G7.

Zelf heb ik trouwens ook gegeten. En me eerlijk gezegd stierlijk verveeld.

vrijdag 11 januari 2013

Al dente

Het schijnt een klassieker onder de angstdromen te zijn, die waarin ineens je tanden uit je mond vallen.

Zelf ben ik er geregeld door bezocht, toen ik jong was. De verschillende uitleggingen zal ik u en vooral mezelf besparen, want voor je het weet kom je in de aangekoekte afvoerkanalen van het brein terecht en in díe stinkende drab wil je liever niet gaan wroeten. Gelukkig heb ik de tandendroom al jaren niet meer gehad. Hij is geen pretje.

Maar iets van de paniek en het weemakende gevoel van onherstelbaar verlies waardoor zo'n droom onvergetelijk wordt, beving mij toen ik van de week een voorkies brak op een zacht broodje. Rampspoed.

Vooral financieel is zo'n ongelukje catastrofaal. Ik heb het indertijd overal geprobeerd, maar in Italië kun je absoluut geen tandheelkundige verzekering afsluiten. Zoiets bestaat domweg niet en geen verzekeraar die er aan begint. En tandartsen zijn duur. Heel erg duur.

De gevolgen van deze toestand zijn vaak duidelijk te zien.

Veel mensen verwaarlozen de boel jarenlang (een eenvoudig controlebezoek is meestal al te begrotelijk) en maken, als het even meezit, rond hun veertigste een reisje naar Kroatië of Hongarije voor wat voordelig hang- en sluitwerk dat hopelijk mee kan tot het tijd wordt voor een bejaardenkunstgebit.

Gelukkig is de tandarts een vriend van ons - het belang van vriendschappen moet je in Italië niet onderschatten - en houdt hij van indisch eten. Mijn tand is alweer keurig gerepareerd.

dinsdag 1 januari 2013

Januari



dichterlijke dinsdag


De vorst ijst alles schoon,
het jaar is juist geboren.
In huis de boel aan kant
en warmer aangestookt.

Wat nu gedaan?
De krant is as.
Het cryptogram oningevuld,
verloren.