Ik heb me altijd zo weinig mogelijk beziggehouden met de Italiaanse politiek. In de eerste plaats omdat het een opmerkelijk deprimerend onderwerp is. En verder is een en ander volstrekt ondoorzichtig, behalve op hoofdlijnen.
Die hoofdlijnen zijn vrij simpel. Er is een omvangrijke politieke kaste die haar eigen belangen doeltreffend weet veilig te stellen en uit te breiden, dezelfde acteurs duiken steeds op met nieuwe kostuums, de decors worden veelvuldig verschoven en uiteindelijk wint Silvio.
Intussen wordt het volk afgeleid met belastingen, irrelevante moraliteitskwesties en dito nieuws.
Wat dat nieuws betreft ben ik dan ook al snel afgehaakt. Het gros is overbodig en van het sensationele kaliber dat ik net zo goed van de bejaarde buurvrouw kan vernemen ('heb je gehoord van die zuigeling in het toilet?'). Bij politieke praatprogramma's roepen stokoude doch zeer goed geklede mannetjes alleen maar op volle sterkte door elkaar en krantenartikelen zijn over het algemeen onleesbaar.
Dat is ook zoiets. Geschreven Italiaans heeft in mijn ervaring heel weinig te maken met de orale variant. Mensen die het weten kunnen, hebben mij verzekerd dat het de bedoeling is zoveel mogelijk - lange, ingewikkelde - woorden te gebruiken en de belangrijkste informatie niet meteen weg te geven, maar zo goed mogelijk te verstoppen in de witregelloze brij. Bij voorkeur ergens tegen het einde van het ellenlange artikel. Ik vermoed een complot.
Toch heb ik ergens opgevangen dat er de komende maand verkiezingen zijn. Er schijnt een kandidaatpremier mee te doen die zinnige taal uitslaat. Wie weet wordt hij verkozen. Als hij dan de crisis binnen een jaar niet weet op te lossen, valt zijn regering. En uiteindelijk wint Silvio.
Die hoofdlijnen zijn vrij simpel. Er is een omvangrijke politieke kaste die haar eigen belangen doeltreffend weet veilig te stellen en uit te breiden, dezelfde acteurs duiken steeds op met nieuwe kostuums, de decors worden veelvuldig verschoven en uiteindelijk wint Silvio.
Intussen wordt het volk afgeleid met belastingen, irrelevante moraliteitskwesties en dito nieuws.
Wat dat nieuws betreft ben ik dan ook al snel afgehaakt. Het gros is overbodig en van het sensationele kaliber dat ik net zo goed van de bejaarde buurvrouw kan vernemen ('heb je gehoord van die zuigeling in het toilet?'). Bij politieke praatprogramma's roepen stokoude doch zeer goed geklede mannetjes alleen maar op volle sterkte door elkaar en krantenartikelen zijn over het algemeen onleesbaar.
Dat is ook zoiets. Geschreven Italiaans heeft in mijn ervaring heel weinig te maken met de orale variant. Mensen die het weten kunnen, hebben mij verzekerd dat het de bedoeling is zoveel mogelijk - lange, ingewikkelde - woorden te gebruiken en de belangrijkste informatie niet meteen weg te geven, maar zo goed mogelijk te verstoppen in de witregelloze brij. Bij voorkeur ergens tegen het einde van het ellenlange artikel. Ik vermoed een complot.
Toch heb ik ergens opgevangen dat er de komende maand verkiezingen zijn. Er schijnt een kandidaatpremier mee te doen die zinnige taal uitslaat. Wie weet wordt hij verkozen. Als hij dan de crisis binnen een jaar niet weet op te lossen, valt zijn regering. En uiteindelijk wint Silvio.