Ik heb nooit gedeugd. Huiswerk verwaarloosd, studie niet afgemaakt, elke zweem van maatschappelijk succes in de kiem gesmoord - kortom, mijn arme ouders op allerlei manieren veel leed berokkend. Het is dus niet meer dan rechtvaardig dat ik mijn trekken thuis krijg.
Tijdens een autoritje riep mijn zoon (7) ineens dringend: "Mamma! Weet je wat ik later ga doen als ik groot ben?"
Ik begon te gloeien en dankte in gedachten
de Heer het universum de evolutie die spontane mutaties toelaat, voor een zoon met een Plan. Het trillen van mijn stem met moeite bedwingend vroeg ik: "Wat dan, lieverd?"
En mijn wonderkind sprak: "Niks."
Tja, dat krijg je dan. Ook wel relaxed, trouwens. Al dat ambitieuze gedoe...
BeantwoordenVerwijderenWhahaha, dat had de tekst van mijn oudste destijds kunnen zijn! Geweldige quote om in te lijsten en anders bij zijn huwelijk luid te verkondigen!
BeantwoordenVerwijderenEn, is het nog wat geworden met hem? Ik schrik soms zwetend wakker uit een akelige toekomstdroom.
VerwijderenDat kind van jou wilt gewoon: dolce far niente. Zalig toch, dat zalig nietsdoen! :-)
BeantwoordenVerwijderenChristel
Ik ga straks nog geloven dat dat samen hoort te gaan: Studie niet afmaken en naar Italië vertrekken. Ik gaf er voor het eindexamen al de brui aan. Tuo figlio è fantastico!
BeantwoordenVerwijderen