woensdag 29 februari 2012

Caghetta

Dat klinkt eigenlijk wel een beetje naar een fijn Italiaans gerecht, maar betekent toch iets anders.

Toen ik vanochtend tweederde van de kinderschaar (dochter is al vijf dagen thuis met de waterpokken en is op school pas weer welkom met een volledig vlekvrij velletje en een doktersverklaring) naar school wilde afvoeren, bleek de jongste (3) net op dat strategische moment in zijn broek te hebben gepoept. En niet zo'n beetje. Onvervalste, serieuze buikloop.

En die buik loopt maar door. Tegen lunchtijd kwam het jongetje wel even aan tafel, maar alleen om er zijn magere maaginhoud over uit te storten en rechtsomkeert te maken. Een duidelijk statement. Nu ligt hij als een dood vogeltje op de bank, terwijl zijn zus ernaast een overtuigende imitatie geeft van een krentenbrood ("ik zei toch, niet krabben!").

Een snel overzichtje uit het blote hoofd: er zijn nu twee kinderen in huis die de waterpokken nog niet hebben gehad. Er zijn ook twee kinderen die nog niet aan de dunne zijn. Beide zijn enorm besmettelijk. Ik moet me dus voorbereiden op nog vier maal een ziek kind, tenzij de oudste het voor elkaar krijgt twee aandoeningen tegelijk af te werken. En ikzelf ben helaas niet immuun voor maagdarmvirussen.

Mocht ik de komende tijd wat brakerig klinken, dan weet u hoe dat komt.

dinsdag 28 februari 2012

Man en maag

Mijn man is een Italiaan. Dat was niet helemaal de bedoeling, want ik had het - romantisch gesproken - eigenlijk niet zo op Italianen. Gelukkig is hij een volslagen atypisch exemplaar. Hij heeft geen smeulende donkere ogen en geen gelikt kapsel, draagt geen modieuze kleren of kekke schoentjes (die zijn er ook niet in maat 49) en kan zijn tijd wel beter gebruiken dan mij steeds zoete woordjes in mijn blozende oren te fluisteren.

We zijn ook erg verschillend. Hij vindt een autosloperij van ontroerende schoonheid. Hij is ruim twee keer zo zwaar als ik en droomt in een heel andere taal. Maar in de keuken komen we elkaar nader.

Dat ik als echtgenote-van-een-italiaan in aanmerking ben gekomen en nog immer voldoe, heb ik met name te danken aan de volgende omstandigheden:

  • Hij eet graag, veel en makkelijk. In tegenstelling tot de typische Italiaan vindt hij over de grens eten helemaal niet eng, en hij is dol op indische rijsttafel.
  • Zijn moeder is geen geweldige kokkin. Onderschat dit voordeel niet! De meeste mannen hier halen hun vrouwen het bloed onder de nagels vandaan door haar kookkunsten voortdurend met die van hun moeder te vergelijken, met desastreuze gevolgen voor de huwelijkse verstandhouding.
  • Als hij trek heeft in iets specifieks, maakt hij het gewoon even zelf.
  • En vooral: wentelteefjes! Mijn customised room-vanille dessertvariant heeft ons huwelijk al vele stormen doen overleven. Geldgebrek? Onoverbrugbare cultuurverschillen? Doorlopende verbouwingen? Drie baby's in nauwelijks vier jaar? Geen nood, na een stapel warme, welige wentelteven kunnen we er weer helemaal tegen.

Voorjaarsschoonmaak


dichterlijke dinsdag


 
Die lei, die moet vandaag nog schoon.
Ik boen, ik schrob, ik schuur, ik sop.
Ik zit niet bij de pakken neer,
Ik pak ze uit! Ik berg ze op!

De stallen worden uitgemest.
Ik stoom me warm, ik was me koud.
Het sist, het schuimt, het reinigt, ruimt.
Op alle slakken leg ik zout.

Zo veeg ik fiks mijn straatje schoon.
Alleen... die beerput staart me naar -
Die riekt, die walmt, en gist, en galmt -

Zand erover! Het is klaar.

maandag 27 februari 2012

Ma come mai?

Aangedaan en aangemoedigd door de positieve reacties (bedankt allemaal!) durf ik nog wel een stukje te plaatsen. Een situatieschets.

De nacht is bezig te vallen over dit vlakke land, de kinderen slapen, de vaat is bijna opgeruimd, buiten het geruststellende geluid van man met kettingzaag die de verwarmingsketel nog even bijvult, en ik hóór mijn lezers denken: hoe komt ze daar nou zo terecht?

Eh, ja, nou. Ik was bezig aan een baan om de aarde toen ik plotseling een noodlanding moest maken  heb een wat ongelukkige weddenschap afgesloten leidde een vrij en ongebonden bohémien-yuppenbestaan en vond dat op de lange duur toch niet helemaal je dat, toen ik kennis kreeg aan een volbloedpovlakter die me na anderhalf jaar los-vaste toestanden nóg niet had geïrriteerd. Toen hij me verzocht de Alpen over te steken, dacht ik: "We zullen dat eens een tijdje vrijblijvend proberen."

Historische woorden.

Ik probeerde het een tijdje, en toen ging ik nog een poosje door met proberen, en samen waren we nog volop aan het proberen toen, zomaar ineens, een zwangerschapstest twee streepjes gaf.

- flashforward -

Tegenwoordig probeer ik die eerste verrassing de tafels van vermenigvuldiging te leren.

Ahum

Is daar iemand? Het spijt me dat ik u lastig val? Ik wilde dat blogdinges eens uitproberen, ziet u, en het is niet mijn bedoeling in de weg te lopen of zo. Maar als ik zo vrij mag zijn...

Onderaan deze pagina staat, als ik me niet vergis, "Sjabloon Simple". Daar is alles mee gezegd. Ik heb nooit eerder geblogd en heb nog niet het flauwste idee van hoe dat allemaal werkt. Misschien ga ik het leren, maar ik beloof niets, want mijn koffiemachine kan ik de laatste tijd ook al niet de baas.
(Mijn nageslacht van 3, 5 en 7 kan ik meestal nog wél de baas, hoewel ik merk dat ik mijn tactieken voortdurend moet aanpassen en uitbouwen om mijn verheven machtspositie te kunnen behouden. Maar nu dwaal ik af en kan ik beter een nieuwe alinea beginnen.)

Ik ben thuisblijfmoeder, oftewel huisvrouw. Met jonge kinderen. Op het platteland. In de Italiaanse Povlakte, en daar lijkt dat land nog veel platter. Ik heb een uit de kluiten gewassen native gehuwd en bewoon een oude boerderij waar altijd nog wat aan te (ver)bouwen is. Ik kan niet zonder internet. Ik kook en knuffel me rot, word daar soms narrig van, maar prijs me desondanks gelukkig. Ik heb nog niet geprobeerd zelf pasta te maken (daar kom ik nog wel eens op terug).

Is dit wat, als probeerbericht? Nogmaals mijn excuses voor het storen.