vrijdag 28 december 2012

Een kerstvertelsel*

* René schreef het mede!


Heden weer geen vrede.

Het verleden werd heden en bleef hetzelfde. Het leven en het sterven bleven eender.
De mensen, ter kerke wegens kerst, bleven even slecht en de hele wereld bleef vechten. Elders déden perverse kerels hetgeen echte heren enkel plegen te dénken. Welk een ellende.

Elkeen kreeg presentjes, Henk kreeg er echter geen. De neven feestten te Heerenveen en bleven weg. Bleekjes verstelde Henk z'n zeer versleten hemd. Het teeveescherm bleef leeg.
Z'n benen deden het wel, tegen enen. Het regende echter met een gek nevel-effect. De hemel leek vreemd geel; het weer werkte tegen. Zwervers keken gemeen. Verder: leegte.

(Eefje, de verpleegster, vree veel. Henk weet het wel. Ze deed het met wel negen kerels per week, elke werkweek weer - het weekend vree ze met geeneen. Verder kende ze geen wet, en zeker geen Meden- en Perzenwetten. De gemene slet! Weg met je, sekreet.)

Henk z'n schreden keerden weer. Hee! Tegen het erkervenster een fles met mede?
Heel even feest.

Elfjes en engelen leken verder en verder te zweven.

woensdag 26 december 2012

Nebbia

Met kerst werden we getrakteerd op klassiek Valpadaans winterweer: mist.

Dikke, dichte, grijze mist.

De dagen gaan log en zwaar. Buiten lijk je voortdurend te verdwalen en te verzuipen.
Binnen drommen de huisgenoten kleumerig rond het troostvuur, elkaars humeur met moeite verdragend. Voor het raam staat een grijze muur.

Merkwaardig hoe de natuur de gemoedstoestand van een depressielijder zo exact weet na te bootsen. 

De mist dooft je zintuigen en sluit je op in je hoogstpersoonlijke grauwe treurcocon.


De wereld is onbereikbaar ver weg.


Je beweegt je geheel op de tast, in het wankele vertrouwen de dingen toch heus - hopelijk - op dezelfde plaats te vinden als altijd. Maar eigenlijk blijf je liever roerloos wachten tot het bestaan weer begint.

Metaforen dringen zich op. Maar is deze nevel het leven, of de dood? Het mentale vlak begint gevaarlijk te hellen. Vooral geen kerstfilm kijken, dat zou de genadeslag zijn. Een euro voor wie er nog even wat hout gaat halen, jongens.


Maar dan eindelijk regen. Een koude, miezerige winterregen. We voelen ons bevrijd.


vrijdag 21 december 2012

Buon natale

Ineens waren we hier allemaal terremotati, aardbevingsslachtoffers.

De schade was enorm.

Huizen en bedrijven ingestort of zwaar beschadigd, duizenden daklozen en nog meer mensen plotsklaps zonder baan. En het wás al crisis.


De instanties reageerden heel behulpzaam. Er werden nationale inzamelingsacties gehouden, voor de daklozen kwamen er tenten, experts kwamen de huizen op breuken controleren (maar helaas niet herstellen, dat gaat op eigen initiatief en eigen kosten), de hypotheekaflossingen en belastingafdrachten werden ongevraagd opgeschort en niemand kreeg nog een rekening van het energiebedrijf. We stonden tenslotte allemaal plotseling voor veel, heel veel onvoorziene uitgaven.


Maar ja. De goede verstaander snapt het al.

Het is bijna kerstmis en deze week is bij iedereen van alles op de mat gevallen. Alle achterstallige aflossingen, energienota's, belastingen en wat dies meer zij dienen alsnog, en wel terstond, te worden voldaan. Met rente. Fijne feestdagen!


Van de miljoenen ingezamelde euro's is nooit meer iets vernomen.


donderdag 20 december 2012

Kritisch

Er was chips, er was prik, er was taart.

Ik had het héle huis opgeruimd en van slingers voorzien. De volledige bovenverdieping had ik zwetend in een net-echt piratenschip veranderd. Voor de onvermijdelijke ouders was er wijn en een knappend haardvuur.

Ik had een piratenspeurtocht uitgezet met heuse flessenpost van ene Barbarossa il terribile terrore, spannende opdrachten, een schatkaart, oorringen en ooglapjes.

Met de hele club zesjarigen en wat broertjes heb ik hoeden gevouwen, papieren bootjes in het bad laten varen, een concurrerend schip veroverd en geblinddoekt plank gelopen, en passant een dozijn scharlakenrode ballonnen met het kromzwaard afgeslacht, de schatkaart bij elkaar gepuzzeld en als klap op de vuurpijl een échte schatkist gevonden, tot de rand gevuld met glinsterende chocolademunten.

En toen óók nog taartjes versieren met minstens tien soorten eetbare accessoires, en alles mocht en ik had engelengeduld. Mijn jarige meisje straalde en haar vriendinnen niet minder - kortom, een heerlijk feest. Ik was niet weinig met mezelf ingenomen.


Uitgeput maar voldaan vroeg ik haar 's avonds nog eens of ze het leuk had gevonden.

'Nee,' zei ze beslist, 'want jij was de rietjes vergeten.'

woensdag 19 december 2012

Homo sapiens


Ik lig al jaren nergens meer wakker van.

Dat heb ik geleerd van de kostwinner, die terecht van mening is dat om het even welk probleem er morgen heus nog wel zal zijn en best een nachtje kan wachten.
Ik ben ook dank verschuldigd aan de erfgenamen. Die weten me overdag zodanig af te raggen dat ik 's nachts echt nérgens last van heb. Daarbij hebben ze me bestaansrecht verschaft in drievoud, dus daar hoef ik ook niet meer over te piekeren.

Toch stel ik het in slaap vallen soms vijf minuten uit, omdat op het onpraktische moment dat ik in bed stap zich plots een Ingeving aandient. Zo verscheen gisteren, tegen middernacht, zomaar uit het niets, de prehistorische homo.

Als zo'n 5% van een willekeurige populatie uitgesproken homoseksueel is en een prehistorische leefgemeenschap van jagers-verzamelaars een omvang had van pakweg dertig individuen, dan was de kans wel erg klein dat een homo een geschikte partner binnen bereik had, schoot me te binnen.

Die éne homo zat 's avonds waarschijnlijk eenzaam bij zijn vuurtje terwijl om hem heen de andere holenmensen (sorry) druk doende waren nieuwe vooroudertjes samen te stellen.

Ik zag hem een ogenblik haarscherp voor me: de eenling, met het hoofd in de handen broedend op almaar meer verheven gedachten, om in vredesnaam even te ontstijgen aan het hier en nu.
De jachttechniek kan beter, er moet aan het gereedschap gesleuteld en laten we eens iets leuks op die grotwanden schilderen, in die trant. En waar komen we eigenlijk vandaan en waar gaan we heen?

Eureka! Technologie, kunst, religie: het ontstaan van de hele menselijke cultuur is gewoon aan de homoseksuele oermens te danken! Die kan de paus in zijn zak steken!

En toen viel ik vlot en vredig in slaap.

dinsdag 11 december 2012

Aan de oever

dichterlijke dinsdag

‘k Ben naar China gereisd, naar de gele rivier
om een tijd aan de kant te verblijven.
Ik zit nu al maanden, nee jarenlang hier
maar ik heb hem nog steeds niet zien drijven.

Hij zit in de kroeg en verzuipt in zijn bier
met wie weet wat voor lelijke wijven.
Maar was hij nu zómaar eventjes hier
dan zou ik niet gillen of kijven, nee,

ik bleef dan gewoon verschrikkelijk fier
en keek nauwelijks op van mijn schrijven.
Ik zei nonchalant: nou, dat doet me plezier.

En misschien, ja misschien, zou hij blijven.


________________________________
edit: ooit is mij het gezegde 'als je lang genoeg aan de rivier blijft zitten, zul je het lijk van je vijand voorbij zien drijven' als Chinees spreekwoord verkocht. Nu wijst een oplettende lezer mij erop dat het Japans is. Verdulleme!

zaterdag 8 december 2012

Van het kastje

We schijnen recht te hebben op assegni familiari, een soort kinderbijslag voor gezinnen met lage inkomens. Dat lijkt ons wel wat, een beetje staatssteun in taaie tijden.

Naar verluidt moet ik me daarvoor melden bij een patronato. Een wat?
Ik steek mijn licht op in de bar. Er schijnt zo'n, eh, patronato in het dorp te zijn, schuin tegenover het kerkhof, in een geel gebouw. Ik geraak er. De zon schijnt.

Het is een kale kamer, waar een aardige mevrouw me verwijst naar een sindacato (een wat?) in het stadje verderop. Ze schrijft alles voor me op een kladje. Het adres staat erbij. Ik erheen. Het is nogal mistig geworden.

Het blijkt het verkeerde sindacato (?), maar na wat vragen bemachtig ik de coördinaten van het goeie. Op weg. Het begint te miezeren.

Het goeie sindacato zat ten tijde van de aardbeving in het verkeerde gebouw: de gevel grijnst me toe met twee enorme X-vormige scheuren. Hier is niemand. Maar wacht, alle gemeentekantoren zijn na diezelfde aardbeving naar het nieuwe theater verplaatst en dat is vlakbij. Daar eens gaan vragen. Het regent flink, intussen.

Ambtenaren één tot en met vier weten het ook niet. De vijfde gaat het vragen aan nummer zes. Met vereende krachten schrijven ze een adres voor me uit. Erop af. Sneeuwt het?

Nee, zegt een meneer beslist. U moet bij onze andere afdeling zijn. Andere kant van de stad, rood gebouw, tweede verdieping. Ik worstel me erheen door een gierende sneeuwstorm met overal ijsberen.

Ja, zegt de tweelingbroer van die eerdere meneer. U moet hier zijn, maar de betreffende medewerkster is er alleen op de tweede donderdag van de maand tussen zes en zeven. Koffer documenten meenemen, maakt niet uit wat het is.

Ik ga naar huis. De zon schijnt. Ik ben niet ontevreden, nee. Het schiet al op.

donderdag 6 december 2012

Scuola

Ik weet niet hoe het er bij u aan toe gaat, maar ik vind die tien-minutengesprekken met de insegnanti op de plaatselijke school hoogst enerverend. Ik ben er altijd dagenlang danig van uit mijn evenwicht.

Bij elke positieve noot zwel ik tot tranens toe van trots, om bij de onvermijdelijke kritiekpunten onmiddellijk weg te zakken in het drijfzand van moederlijk zelfverwijt. Oók tot tranens toe. Zo word ik tien eindeloze minuten lang heen en weer geslingerd tussen euforie en wanhoop, en heb na afloop een borrel nodig en een brede schouder om op uit te huilen.

Gelukkig ben ik aangaande mijn oudste zoon al wat gewend en werd over hem deze keer een mild oordeel uitgesproken. 'Hij leest zó goed.' Ja, dacht ik zelfgenoegzaam, dat weet ik. 'Maar zijn aandacht laat nog wel erg te wensen over, het lijkt wel of hij zich verveelt.' Ja, dat haalt je de koekoek, dacht ik. Ik kwam dus redelijk ongeschonden weg.

De klap viel bij mijn dochter, die sinds eind september de eerste klas bevolkt. 'Als haar iets wordt gevraagd, is ze altijd eerst even stil voordat ze antwoord geeft. Misschien heeft ze een taalprobleem. Wat spreekt u thuis met haar?' Nou, ik Nederlands, uiteraard. De juf (die een uitgesproken Napolitaans accent bezit, maar dat terzijde) zweeg eventjes veelbetekenend en sprak toen: 'Maar we zijn hier natuurlijk in Italië.'

Ik leg het haar later misschien nog wel eens uit. Mijn dochter heeft geen taalprobleem, maar een gezond wantrouwen tegenover grote mensen die in een te kleine wereld leven.


dinsdag 4 december 2012

Vragen

dichterlijke dinsdag



Heeft Sinterklaas heimwee in Spanje?
Verlangt hij naar regen en kou?
Verft hij stiekem zijn appels oranje
en kleedt zich in rood, wit en blauw?

offe

Kan Sint ons maar nauwelijks verdragen,
houdt het een week of wat vol,
om dan over ons te gaan klagen
in een bar aan de Costa del Sol?






maandag 3 december 2012

Het spijt me


Van alles.

Ik heb van de week, om er weer een beetje in te komen, wat van de stukjes op dit weblog teruggelezen, en dat viel verdomd nog niet mee. Zelfs de logjes die ik zelf indertijd nog wel geslaagd vond, jagen me nu de rillingen over mijn rug en het schaamrood naar de kaken. Wat een narigheid.

Ik schrijf zo onhip (is 'hip' als woord ook erg onhip, trouwens?). Ik lijk verdorie wel een negentiende-eeuwer. Zinnen te lang! Te veel bijvoeglijk naamwoorden! Overal komma's! Laat ik nu eens. Overal waar ik een komma zou zetten. Een punt plaatsen. 
En wat vaker 'ja. Nee. Nou'. Of een krachtterm. Of desnoods een paar alinea's met alleen maar 'haha. Hahaha.'

Mijn haar moet trouwens ook anders. En mijn neus. Ik ben het de onschuldige voorbijganger gewoon verplicht hem de schrik van die gok te besparen. Wat is nou vijfduizend euro als het zo veel kan betekenen voor mijn medemens? En laat ik voortaan eens wat leuker lachen.

Haha. Hahaha. Verdomme.

Maar als het goed is word ik vrijdag ongesteld.


vrijdag 30 november 2012

Dicembre

Ik ben een tijdje zoek geweest, hier.

Dat kan ik gaan wijten aan verhuizingen en -bouwingen, het aflopen van het gastenseizoen (met als grande finale een uitgebreide indische rijsttafel voor een onafzienbare menigte), het terugzoeken van ontelbare verplaatste voorwerpen en het ontdekken van steeds weer nieuwe barsten en barstjes in onze dierbare muren, verschrikkelijke verkoudheden en veel, heel veel diepgevoeld huisvrouwenleed - maar laat ik eerlijk zijn: ik leef bij vlagen en ik heb geen discipline. Ik behoor tot de ongewervelde diersoorten. Soms een mossel, soms een naaktslak.

Wat ligt er dus meer voor de hand dan eindelijk weer eens een stukje te tikken, louter als afleiding van de drukkende decemberverplichtingen? Mijn drie halfbloedjes hebben natuurlijk, krachtens hun Nederlandse afkomst, recht op tenminste een hálve sinterklaasviering. En omdat we in Italië wonen, moeten er uiteraard ook kerstgeschenken komen - vooral om tussen de vriendjes niet al te zeer uit de toon te vallen. Precies tussen die twee hoogtepunten in verjaart mijn dochter, wat alwéér speelgoed in cadeauverpakking impliceert en, tot haar vreugde en mijn verdriet, een kinderfeestje.


Intussen woekert de crisis voort en zitten zowel de Sint als Babbo Natale te fronsen over hun begroting, met de handen in de baard.

Ik voorzie een massa steuntrekkende Pieten en elfen, vanaf 1 januari.



donderdag 20 september 2012

Nostalgia

'Ik had een oom', zegt Corrado, 'die ging naar Amerika.'

Een gebaar, ver weg.

'Dan spreek ik van een flink stuk voor de oorlog. Zat in de knoei met een meisje dat-ie niet trouwen wou, en gaat me er toch vandoor, in enen naar Amerika. Dat was een andere wereld.
Zijn moeder heeft er veel weet van gehad. Poveretta.'

'Dat meisje is nog wel goed terechtgekomen. Ken je Martinelli, de uitdeuker? Da's nog een kleinzoon van haar.'

'Maar die oom van me, die is gewoon veertig jaar weggebleven en kwam toen nog eens kijken. Blijkt-ie al die tijd heimwee te hebben gehad. Maar koppig.
Enfin, hij wordt oud en komt terug. Kan natuurlijk zijn draai niet vinden. Ja, al die oudjes waren al dood, hè? Zo ging dat.'

'Ik heb nog wel eens een paar glaasjes met hem gedronken toen. En hij zit zo een beetje stil te wezen. En ineens zegt-ie: "Ik zoek geen plááts terug, jongen. Maar een tijd. Die van mij is doorgesneden en weg en ik krijg geen andere meer." Dat zegt hij.'

'En verdomd, die ouwe zag dat goed. Ikzelf ben nog nooit verder geweest dan Comacchio, en dan gauw weer naar huis - maar ik verrek van de heimwee.'


woensdag 19 september 2012

Rekenen

Van zo'n aardbeving wordt de gemeentelijke politiek nóg interessanter.

Er zijn verwijten geweest en bedreigingen geuit, er is geruzied en geprocedeerd, er zijn koppen gerold en marionetten verschenen, er is gebouwd en versterkt en gepleisterd en verregaand bezuinigd, maar eindelijk, eindelijk, na vier volle maanden vakantie, gaat volgende week de plaatselijke scuola elementare weer open.

Met een aangepast rooster. Mijn basisschoolbloedjes hoeven enerzijds niet meer op zaterdag naar school, maar hebben anderzijds een dagelijks continuprogramma van vijfeneneenhalf uur aan één stuk, behoudens een kwartiertje pauze.

Als ze dan rond tweeën uitgeblust en uitgehongerd thuiskomen, zal ik ze tijdens het wegwerken van de koudgeworden lunch nog moeten voorbereiden op een stevige huiswerksessie met veel tafels van vermenigvuldiging.

Nou ja, mijn kindvrije ochtenden zijn wél lekker lang zo.

Ik ben benieuwd of ze nog wat leren.


woensdag 12 september 2012

Niet voor de poes

Ik wil geen hond. De landman wil geen kat. We steken al jaren gelijk over en houden slechts kippen.

Al die tijd heb ik stiekem gehoopt dat ik nog wel eens een aangelopen poesje zou kunnen houden en zodoende onder het mom van humanitaire inslag tóch nog aan de kat zou geraken. Maar ik denk er nu anders over.

Als ik een kat zie, zo'n échte die de ganse dag buiten zijn kattendingen doet, zie ik een moordmachine. Geboren jagers die, hoe goed gevoed ook, het niet kunnen laten zo veel mogelijk kleine prooien dood te martelen.

Ach ja, dat doen katten nu eenmaal. Hoeveel schade kan één zo'n beest nou aanrichten?

Maar de menselijke overbevolking brengt ook een kattelijke overbevolking met zich mee. Naar (zeer ruwe) schatting zijn er zo'n 250 miljoen huiskatten op de wereld. Laten we even aannemen dat de helft daarvan elke week één zangvogeltje verschalkt, dan leggen dus wekelijks 125 miljoen van onze gevederde vriendjes het loodje onder de klauwen en tanden van onze fluwelen sadisten. Dat vind ik veel.

Uw lieve, zachte, educatieve huisgenoot is een sluipmoordenaar. Houd hem binnen.

Ik wil trouwens nog steeds geen hond.


donderdag 6 september 2012

Ooit

Naar het schijnt was ik als kind tamelijk veelbelovend. Dat was natuurlijk al helemaal fout.

Want belofte maakt schuld en schulden moet je niet hebben, om nog maar te zwijgen van schuldgevoel. En voor inlossen heb ik helaas niet zo'n aanleg. Mijn verontschuldiging is dat al dat beloven een beetje buiten mij omging en ik toen nog ruimschoots minderjarig was. Maar toch, het zit me nog steeds niet altijd lekker.

Deze melancholiekerieën kwamen herhaaldelijk bij me op toen ik onlangs mijn geboorteland bezocht.

Ik heb op een terras gezeten in de grote stad A, waar ik schoolging en in principe ooit nog tot grote daden in staat was. Ik heb ook op een terras (wat zeg ik, drie verschillende terrassen) gezeten in de grote stad U, waar ik er indertijd als prille volwassene, op soms tamelijk flamboyante wijze, alles aan heb gedaan om de wereld van mijn gebrek aan kredietwaardigheid te overtuigen.

Ik zag mezelf zitten: een wat onordelijk middelbaar meisje in kleren van vijftien jaar geleden (die gelukkig nog passen, dat dan weer wel), met te jeugdig, te lang, te slordig haar en een merkwaardige verlegenheid tegenover het bedienend personeel. Na tien jaar Povlakte en voortplanting een echt provinciaaltje, dat last had van de herrie en de drukte en in de war raakte van al die winkels overal. En ik besefte dat niemand nog een belofte in mij ziet.


Ik heb maar een leesbril gekocht.


dinsdag 4 september 2012

De reiziger

dichterlijke dinsdag


Vertrokken om niet terug te keren,
op reis om alles af te leren,
op drift in afgedwaalde streken.

Hij heeft langdurig in de zon gezien
om in wat binnen is te breken, zag -
enkel een fragment verleden,
momenten, die hem glanzen deden.



maandag 3 september 2012

Terug

Ruim vijf weken geleden is onze karavaan (bedden, speelgoed, kinderen, gaarkeuken, kleren voor alle seizoenen, handelswaar en wat dies meer zij, met een totale lengte van 17 meter) vertrokken voor een grondige zwerftocht in het frisse veilige Noorden. Hedenochtend kwam de hele handel, minus de handel, de Povlakte weer binnenrollen. Het regende en dat mag hier een wonder heten, maar heeft wat ons betreft meer te maken met uitstekende timing onzerzijds. De hondsdagen zijn voorbij.

Het regende op dorre velden en uitgeputte bomen, en het regende ook op de aardbevingstenten. De streek is nog altijd deerlijk gekwetst, met vele open wonden die maar net een noodverbandje hebben gekregen, gespalkte breuken en hier en daar al wat redelijk stevig littekenweefsel.
Oeps. Ik ben een beetje uitgeschoten met de medische beeldspraak. Maar het is toch echt wat in je opkomt als je het rampgebied doorkruist.

De auto's staan gelukkig alweer pal naast de gebouwen geparkeerd: een goed teken. Ons huis staat nog immer fier overeind en heeft ons warm verwelkomd. En wellicht gaan eind oktober zelfs de scholen weer open.

Fijn dat ik er weer ben.




dinsdag 31 juli 2012

Via

Het was tegen de veertig graden toen we in ons (gewielde) blik kropen, en toen we er weer uit rolden, bleek de oven in een koelkast veranderd. Ik heb zelfs de sokken opgegraven, een artikel waaraan ik nog slechts vage herinneringen bewaarde.

We hebben nog wéken toeren in het frisse, groene, aardbevingsvrije hoge noorden voor de boeg - en voor de allereerste keer heb ik heimwee. Ik smacht naar die hete, stoffige, geteisterde vlakte.

Eigenaardig.

Er was een flinke schok voor nodig. Maar nu de vlakte desolater is dan ooit, is hij eindelijk van mij.

zondag 15 juli 2012

Baas

Luciano hield Marta kort.

De teef sleet haar leven aan een ketting van anderhalve meter op een kaal en stinkend hoekje erf.

Op een dag wist ze zich te bevrijden. Een paar dagen later werd ze gevonden op een akker bij een dorp verderop. Luciano tuigde haar grondig af, sleurde haar terug naar huis en pochte bij de buren dat Marta het wel uit haar hoofd zou laten nog eens bij hem weg te gaan.

Dat deed ze tóch. Binnen een maand of wat was ze dood. Luciano was overmand door verdriet. De buren zagen hem wanhopig huilen op het erf, vooral toen de pastoor niet bereid werd gevonden een mis voor Marta te lezen.

Maar het beest had toch minstens recht op een christelijke begrafenis. In het holst van de nacht begroef Luciano haar buiten tegen de muur van het kerkhof van het nonnenklooster, in de hoop dat hij hiermee nog een stukje gewijde grond te pakken had.

Het versgedolven graf viel op. De nonnen schakelden de politie in; het kreng werd opgegraven en verbrand. Toen Luciano bij het vallen van de avond aankwam met verse bloemen, trof hij een gapend gat aan.

De volgende morgen bleek een onverlaat de foto's op de zerken van minstens tien hemelende nonnen te hebben verbrijzeld. Niemand wist wie het gedaan had, en dat bleef zo.


Luciano's vrouw komt trouwens maar zelden meer buiten.



vrijdag 6 juli 2012

Correctie

Toen ik van de week wilde inparkeren op het dorpsplein berekende ik de bocht net niet helemaal correct, zodat de linker voorzijde van mijn auto lichtjes in aanraking kwam met de rechter achterzijde van een reeds geparkeerd vehikel. Nadere inspectie wees uit dat de ontbrekende verf van dat laatste vervoermiddel waarschijnlijk de vlek was die ik ineens aan de linker voorkant had. Wat nu? 


Ik had mijn zoon bij me, en het halve dorp kon het gezien hebben, en wie weet was die auto wel van een lokale zware jongen, dus er welde een onweerstaanbare aandrang tot correctheid bij me op en prompt schreef ik een verontschuldigend briefje met het telefoonnummer van mijn echtgenoot, die verstand heeft van auto's, schade en Italianen.
De landman, Italiaan die hij is, vond dat briefje weliswaar een beetje overdreven, maar heeft de zaken toch welwillend ter hand genomen en kwam tot overeenstemming met de gedupeerde, die een heel correcte middelbare Marokkaan bleek te zijn. De schade werd geraamd op honderd euro. 


Gisterochtend moest ik die schuld nog even gaan betalen. Ik sprak telefonisch af op hetzelfde dorpsplein, waar ik door verregaande punctualiteit natuurlijk tien minuten te vroeg arriveerde en dus nog even snel een kopje koffie ging drinken in de bar. 
Ik legde de situatie uit aan de barista, die mij zeer correct vond maar wel een tikje overdreven (tja, Italiaan). Vervolgens trad er, ook vijf minuten te vroeg, een keurige, ietwat exotische heer binnen die zich ontpopte als mijn slachtoffer.


Mij nogmaals verontschuldigend voor de overlast overhandigde ik hem twee briefjes van vijftig euro. Hij dankte mij hartelijk en gaf me er een weer van terug, omdat, zei hij, zowel ik als mijn echtgenoot zo correct waren geweest. Het andere hield hij graag zelf, niet, zoals hij licht gegeneerd uitlegde, omdat hij werkelijk van plan was zijn auto te laten repareren, maar omdat de aardbeving hem zonder huis, werk en middelen had gelaten. 
Hierop schudden wij elkaar plechtig de hand onder het wederzijds uitspreken van welgemeende dankwoorden en zegenwensen, terwijl de barman met open mond om zoveel correctheid toezag en op de achtergrond aanzwellende vioolmuziek begon te klinken.


Ook in dit dorp hebben immigranten een bedenkelijke reputatie. Maar die hebben we toch maar even mooi gecorrigeerd.



donderdag 5 juli 2012

Detentie

Als ik ergens de pest aan heb, is het wel aan kamperen. Er is weinig dat me erger deprimeert.

Vooral in een tent. Slapen op een luchtbed, of erger, zo'n dun matje, op de grond met een muffe slaapzak is mensonwaardig en alleen verdedigbaar in gevallen van grote nood en schrijnende ontbering. Van eten op de grond, of gezeten op zo'n kampeerstoeltje aan zo'n wankel kampeertafeltje, krijg ik maagpijn. Bij caravans word ik draaierig van de misantropische oprispingen, vooral als het een heleboel caravans zijn, van die vrijwel identitieke met voortent en al, netjes in de rij op een, o gruwelijk oord, camping.

Campings zijn een straf. Nooit zal ik begrijpen hoe mensen van de 'vrije natuur' weten te genieten op zo'n aangeharkt veld, haring aan haring of trekhaak aan trekhaak. Met zo'n toiletgebouw waar schimmen in pyjama met een tandenborstel en een verschoning niet weten of ze de aanpalende poetser of plasser moeten groeten of juist niet. In van die praktische, toch best comfortabele en vooral afzichtelijke kampeerfauteuils vanaf je eigen dubbele vierkante meter de hele dag kijken wat de buren doen, en rond etenstijd een wandelingetje maken om te zien wat al die mede-avonturiers via hun campinggasje op hun hardplastic bord hebben weten te krijgen. Ik word alweer een beetje wee bij de gedachte.

Als het aan mij lag, ging ik uitsluitend op reis voor een verblijf in een ruim opgezet, zeer vrijstaand écht huis met privézwembad, zodat ik drie weken geen mens hoef te zien, afgezien van mijn gezin zo af en toe. Maar vanwege datzelfde gezin ligt het niet aan mij. Binnenkort moet ik weer op kamp. Gelukkig wel steeds een ander, zodat ik in elk geval geen kaartje hoef te leggen met de schaars geklede overburen.


dinsdag 3 juli 2012

Wijzer wezen

dichterlijke dinsdag


Hierboven gooit een god met bliksemschichten
en ondergronds zijn duivels aan het werk.
Op mijn geroosterd brood staan steeds gezichten
die lijken op de beelden in de kerk.

's Nachts slaap ik slecht door ufo's met hun lichten
(nooit een momentje rust daar aan het zwerk)
en weet dat ze hun stralen op me richten:
gedachten stelen zonder dat 'k het merk.

Voor wetenschappers zal ik nimmer zwichten
want die verhaaltjes zijn me te beperkt.
Ze willen evolutie gaan verplichten!
Da's maar een theorie, en lijkt me sterk.


zaterdag 30 juni 2012

Wilde beesten

O, wat is de natuur toch prachtig.

Als je tenminste alleen een beetje oppervlakkig naar de bloemetjes en de bijtjes kijkt. Zo'n film met vliegende ganzen en hun uitzicht is ook nog wel wat, maar een en ander verliest toch wel iets van zijn aantrekkelijkheid als het over woekerende streptokokken gaat, of over sluipwesplarven en hun eetgewoonten, of over de vos die mijn vrolijke, vogelvrije kippetjes een voor een ontvoert en afmaakt.

Nou ja, een voor een... Afgelopen week is de nieuwe kloek met elf (!) kuikens en al geheel spoorloos verdwenen. Waarschijnlijk wegens de warmte is ze die nacht niet in het hok gaan slapen (de andere kippen ook niet, die zitten altijd hoog in de boom, maar die hebben geen elf kleine kuikens te beheren), en die noodlottige beslissing heeft het einde van een veelbelovende familielijn betekend.

Na deze zeer rijke maaltijd had de vos kennelijk even genoeg, maar hij weet zich dit uitstekende zelfbedieningsrestaurant nog prima te herinneren. Vanochtend bij zonsopgang maakten de kippen een geweldig misbaar en jawel, de Matriarch, uitgerekend zij, is nergens meer te bekennen. Ze laat een volwassen zoon en dochter achter, benevens twee halfwas kuikens en een achternicht. En vijf prille, nóg achtere neefjes en nichtjes in een krat.

Ik vind vossen mooie beesten, maar deze vráágt erom.

En die staart hang ik in de kippenboom.


vrijdag 29 juni 2012

Bezocht

Het is dat de paus van ambtswege onfeilbaar is, anders zou je bijna gaan denken dat hij serieuze problemen heeft met zijn PR.

(De dalai lama, hoewel die een heel ander geloof aanhangt dan de getroffen bevolking hier, heeft het handiger aangepakt: zonder de hulpverleners ter plaatse voor de voeten te lopen, is hij al veel eerder in het rampgebied geweest met een aanstekelijke grijns en een koffer met geld. Zo zien we het graag.) 

We begrijpen natuurlijk dat papa Ratzinger het de afgelopen tijd weer erg druk heeft gehad met de diverse schandalen die als evenzovele geselen Gods op het Vaticaan neerdalen. Maar toch, van een geestelijk leider die feitelijk in Italië resideert en ruim zes miljard euro per jaar uit de schatkist ontvangt, hadden we eigenlijk een pietsje meer belangstelling verwacht voor zijn trouwe, geschokte volgelingen hier te lande.

Bijna zes weken na dato is Gods plaatsvervanger op aarde dan toch in het rampgebied gearriveerd. Na het uitspreken van een gebed en de woorden 'jullie zijn niet alleen!' is hij onmiddellijk weer vertrokken wegens dringende bezigheden elders. De bevolking blijft achter met haar tenten, haar hitte, haar angst en een rekening van minstens een ton voor de verleende morele steun.

Sempre sia lodato.


dinsdag 26 juni 2012

Meisjes

dichterlijke dinsdag


Nog is de hemel blauw,
de morgen een gedicht -
wij, we treden aan,
hier in het volle licht
om mooi te zijn
en ons bemind te weten.

Vreemde plicht! Het verval
ziet ons al, met ogen dicht.


(1995)

maandag 25 juni 2012

Continuazione

De hele week heb ik, tussen de drinkgelagen door, mezelf aan mijn oren getrokken en gezegd: 'Vertel nu eens wat anders dan steeds maar aardbevingsverhalen'.

Het heeft niet geholpen, vandaar de radiostilte. Ik hang mezelf mijlenver de keel uit.

Ik zou iets kunnen melden over de twee dagen aan het strand met de kinderen (geen aardbevingen daar!), over de moordende hitte (extra vervelend als je moet slapen in een tent of een camper zonder airco, op je eigen erf met uitzicht op een aantal fraaie, koele slaapkamers die je helaas niet durft te gebruiken) of desnoods over het Europees voetbalkampioenschap (mooie velden hoor, geen barst te zien). Maar het hoofd wil er niets van weten.

Het zal moeten slijten, denk ik. Maar zolang de sottosuolo ons op schokken blijft trakteren, geef ik het weinig kans.


(Intussen dank ik de lezers zeer hartelijk voor de getoonde belangstelling in de afgelopen maand. Mijn excuses voor het doorzagen.)

maandag 18 juni 2012

Daarom

  • Waarom moet mij dit gebeuren?
  • Bij elke beving zie ik in gedachten een enorm monster opdoemen dat me wil verslinden.
  • De aarde heeft genoeg van de manier waarop wij haar misbruiken.
  • Het is een straf van God. Of een waarschuwing.
  • Dit is hoe het universum mij duidelijk wil maken dat het tijd is voor iets nieuws.

Jottem!


Laten we gewoon aannemen dat aardplaten miljoenen jaren aan het schuiven en werken zijn om ons, om wat wij doen of nalaten, en ons daarmee weer de hoofdrol toewijzen die we zo dolgraag spelen.

Ja, ik knap er helemaal van op.

donderdag 14 juni 2012

Zusters

Ach, was zuster Anna er nog maar, had ze ons maar niet verlaten!

Zij zou de aardbeving eigenhandig hebben opgegraven en aan zijn oor naar de kerk hebben gesleurd voor omstandig boetedoen met veel paternosters en weesgegroetjes. Suor Anna had raad geweten. Maar onze legendarische kleuterschooldirectrice is vorig jaar bij wijze van pensioen naar een andere regio overgeplaatst en haar opvolgster is uit heel ander hout gesneden.

Suor Lidia weet geen kleuter te imponeren, laat staan dat ze zich met een natuurramp kan meten. Onmiddellijk na de eerste aardbeving moest ze dringend haar familie opzoeken, drie provincies verderop, en daar is ze tot ná het drama van 29 mei (weer een zware schok, nu overdag, terwijl de scholen net waren heropend) gebleven, leerlingen en personeel overlatend aan Gods wil en de elementen.

Enfin, op het gebouw rust kennelijk zegen, met name omdat het geheel gelijkvloers is en met een moderne, lichte structuur. Aanstaande maandag moet Suor Lidia nagelbijtend weer aan het werk, en zingt moeder het Magnificat.


woensdag 13 juni 2012

Tussenstand

Op ons erf is het wel érg gezellig, de laatste tijd.

Het is een komen en gaan van gasten die geheel onbedoeld ramptoeristen zijn geworden, van appartementbewoners die plots de geneugten van het platteland hebben ontdekt, van verse daklozen die zich met geen stok naar de officiële staatstentenkampen laten jagen. Mijn extra grote pannen bewijzen goede diensten.

De kinderen zijn geheel losgeslagen, moeder is aan de drank en de buitenboel wordt prachtig mooi sinds de kasteelheer in het tuinhuisje woont en overal zijn geredde exotische planten uitstalt.

We zijn zelfs een geëvacueerde kloek rijker en achttien (!) aanbiddelijke donskuikens. De gedachte aan het bloedbad waartoe deze pluimveesituatie op termijn onvermijdelijk zal leiden, schuif ik nog maar wat voor me uit.

Want ja, de toekomst is tóch al een beetje vaag.


dinsdag 12 juni 2012

Gli sfollati



dichterlijke dinsdag


Het zijn uiteindelijk maar spullen.
Het linnengoed en oma's bed,
jouw trouwpak, het servies voor net,
die kast met die barokke krullen.

Een huis, wat is een huis nu waard?
Huil er niet om, het was oud.
Een bende stenen en wat hout,
een voordeur en een open haard.

Het was alleen ons leven maar.

Er ligt vast wel een ander klaar.



maandag 11 juni 2012

Oorlog

'De oorlog, dat was ook zoiets,' zegt Corrado.

'Dan ging het luchtalarm af en rende je als een gek het veld in, want binnen een paar minuten vlogen ze boven je hoofd, die klotebommenwerpers. Figli di puttana.'

Hij zwijgt een poosje. Mannen van die leeftijd kunnen vaak mooi zwijgen.


'Maar nu hebben we niet eens meer een luchtalarm. Zo gauw je gerommel hoort ligt die bom al in je huis.'

Hij werpt een mismoedige blik op zijn gloednieuwe bungalowtent. Dan kijkt hij weer naar de grond.

'Weet je, die moderne tijd... ze hadden er nooit aan moeten beginnen.'



woensdag 6 juni 2012

Hersens

Een mens went aan alles, zelfs aan aardbevingen.

Nou ja, niet aan de grote natuurlijk, maar de lichte vibraties zijn al een tamelijk normaal onderdeel van ons onlangs sterk gewijzigde dagelijks leven. Je leert ook heel snel om altijd in de buurt van de uitgang te verblijven, op een plaats waar het makkelijk opspringt. De exacte verblijfplaats van de kinderen is je tot op de meter nauwkeurig bekend. En verder maak je je niet zo druk, omdat je niet aan de gang kunt blijven.

Vanochtend vroeg was ik erg bezig met een ingewikkelde droom, die neerkwam op een avonturenfilm met auto-achtervolgingen en intensief toepassen van de hellingproef. Op een bepaald punt wachtten alle personages, de goeien en de slechten broederlijk verenigd, tot een passerende aardbeving over was, om daarna het achtervolgen onverminderd energiek te hervatten.

En toen werd ik wakker. Niet van een aardbeving maar van de kinderen, die honger hadden en klaar waren voor een nieuwe eindeloze buitendag zonder school.


maandag 4 juni 2012

Tuinfeest

Het was prachtig weer, de wijnflessen waren nog heel en de plattelandsslager gaat gewoon door met goed vlees verkopen, ook al is zijn boerenhuis onbewoonbaar verklaard. Redenen te over voor een nomadenfeest onder de sterren.

Het oprecht gevoelde 'wat fijn dat jij er ook nog bent' voegde heel wat toe aan de sfeer, en zo aten, dronken en speelden we tot diep in de nacht. De maan was nog nooit zo mooi en de schommel ging nog nooit zo hoog.

We voelden ons erg levend.


vrijdag 1 juni 2012

Geschiedenis

De schoolvakantie is onverwacht vroeg begonnen en we kamperen op ons erf. Om de pret compleet te maken kampeert tegenwoordig iederéén. Aan de vraag naar tenten en kampeerwagens valt nauwelijks te voldoen en de sedentaire Povlakters lijken ineens geheel verzigeunerd. Rond elke woonstee is een kampje verrezen.

Veel mensen kíjken ook echt als het beruchte zigeunermeisje-met-de-traan. Vooral dertigplussers dragen permanent een uitdrukking van hulpeloze ontreddering. De ramp is niet voorbij, hij is nog maar net begonnen. Even de schouders eronder voor de wederopbouw is nogal lastig als je bij de eerste poging van de ladder wordt geslagen door weer een nieuwe aardbeving of de boel stort voor je ogen opnieuw in. Geen bedrijf zal zich hier meer willen vestigen en huizen en grond zijn geen cent meer waard.

Langzaam dringt het besef door dat bijna iedereen bijna alles kwijt is waarvoor een leven lang, of zelfs generaties lang, is gewerkt. Het economische hart van Italië is waarschijnlijk onherstelbaar getroffen. Het zijn, eh, interessante tijden, en die wens je niemand toe.


woensdag 30 mei 2012

Losse schroeven

Ons huis.

Dat oude boerenhuis waar we zo lang met zo veel inspanning aan hebben verbeterd en verbouwd. Het groeide om ons heen naarmate we het vulden met kinderen, die nooit een ander thuis hebben gekend. Het veilige, gastvrije, aardse huis dat onze spreekwoordelijke burcht was. Het is niet meer van ons.


Het zucht, het steunt, het lijdt. Bij elke aardschok loopt het nieuwe barsten en littekens op. Bij elke beving brokkelt het verder af. Het kan ons niet meer bergen, het stoot ons uit. De kamers zijn ons al bijna vreemd geworden.

De Povlakte blijkt een onherbergzaam oord. We wachten nog af, maar de tijd kan komen dat we onder ogen moeten zien dat dit geen plaats is voor burchten. Dan starten we de woonwagen en trekken de wijde wereld in.

Alleen jammer dat de wijde wereld zo nauw lijkt, tegenwoordig.


dinsdag 29 mei 2012

Schimmenspel

dichterlijke dinsdag


Het is niet waar. Het is niet echt.
De zon, de kinderen in het gras,
de warme wind, de schone was,
een wonderlijk geslaagd gerecht.

Het lijkt maar zo. 't Zal overgaan.
Binnenkort valt het decor,
breekt het scherm zó middendoor
en blijkt het nergens op te slaan.





maandag 28 mei 2012

Vibrato

Ja, nogmaals terremoto. Het heerst nogal in deze contreien.

We zijn nu acht dagen verder en de aarde trilt nog steeds. Je wordt voortdurend een soort licht gegolf gewaar. Het heeft wel iets van een groot schip waarop je de zee niet echt voelt, maar dat toch niet helemaal stabiel is onder je voeten. (Die vergelijking met de zee zal de mensen van het ontruimde dorp verderop ook wel aanspreken: hun huizen dreigen door de Povlakte voorgoed te worden verzwolgen.) Mocht je van dat gedein een beetje suffig worden, dan brengt een klinkklare schok zo om de paar uur je wel weer bij je positieven.

Veel mensen slapen al een week, vaak met het hele gezin, in hun auto die ze zo ver mogelijk van gebouwen af parkeren. Anderen hebben tenten opgezet in het verste hoekje van hun tuin en wij gebruiken ons huis overdag wel, maar brengen de nacht in de camper door. De bovenverdieping wordt gemeden als de pest. Hopelijk slijten de zenuwen (en de seismische activiteit) voordat het winter wordt. Gisteravond, bij een wat langere beving van vier op de schaal, ben ik toch maar weer even naar buiten gerend, met bijna achterlaten van een vinger achter de deurklink. Die vinger voel ik nóg, en zo zie je maar weer wat een natuurramp met je doet.

Ons eigen dorp heeft nog geluk gehad. Een aantal huizen is onbewoonbaar, maar er zijn geen echte verwoestingen. Don Ivo's kerk is gesloten en zal dat nog jaren blijven, maar staat wel overeind en de scheve toren geeft geen krimp. Tot verdriet van mijn zoon zijn de scholen ook gespaard gebleven en sinds vrijdag zelfs weer in bedrijf. Van zijn klas van zesentwintig kinderen waren er welgeteld zes aanwezig. Veel gezinnen zijn maar vast met de zomervakantie begonnen en men is massaal weggetrokken naar zee of naar de bergen, het maakt niet uit, als de grond er maar niet beeft en je 's nachts rustig slapen kan.


Het nabije kasteel, dat prachtige kasteel waar ik zoveel hemelse avonden heb beleefd en waar vrijwel mijn hele sociale en culturele leven was geconcentreerd, heeft het niet gehouden. De veertiende-eeuwse toren is afgeknapt en voorzover de rest niet is ingestort, is het geheel onbruikbaar geworden. Mijn vriend Clark, die met zijn hartelijkheid en kunstzinnigheid dit gastvrije cultuurparadijs maakte tot wat het was, is zowel dak- als brodeloos geworden. Ik kan alleen maar hopen dat hij een nieuwe mooie plek vindt (en dan niet te ver weg, anders wordt mijn leven een huisvrouwenwoestijn). Waarmee ik maar wil zeggen dat donaties, hoe bescheiden ook, onuitsprekelijk worden gewaardeerd.


zondag 27 mei 2012

Angst en beven

Als je zomaar ineens wordt wakkergeschud door een zware aardbeving, grijp je je kinderen en maak je dat je wegkomt. Dat is eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, vooral als de combinatie halfslaap en adrenaline je een beetje goed bekomt. Tot zover is er niet echt een probleem. Je hebt het overleefd en je huis staat er nog.

Maar dan.

De naschokken. De immense en onherstelbare schade die in je onmiddellijke omgeving blijkt aangericht. De vele mensen die plotseling dakloos zijn geworden. De ontwrichting van het maatschappelijk leven. Dat iets dat voor volslagen onmogelijk werd gehouden ineens tóch is gebeurd. En vooral het onwezenlijke gevoel dat de hele wereld in één klap voorgoed is veranderd en je nu leeft in een heel nieuwe realiteit, waarin de grond onvast is en je eigen huis een bedreiging.

Onze levens zullen voortaan worden opgedeeld in vóór en ná de aardbeving. Voor de aardbeving, toen het dorp verderop nog bestond en we hier nog nooit, nóóit van liquefactie hadden gehoord. Toen we 's avonds rustig naar bed gingen met de kalme zekerheid dat het er morgen nog zou staan. Toen we onze kinderen nog gewoon naar school brachten zonder rusteloos de muren van het gebouw af te speuren naar enge barsten, en gerommel in de verte hooguit wees op een passerende vrachtwagen of een onweersbuitje.

Voor een aardbeving van 6.0 op de schaal van Richter is het nog heel goed gegaan. Zeven doden. Er mag officieel niet eens van een ramp worden gesproken, geloof ik, en de buitenlandse media zijn ons alweer vergeten. Er worden geen hulpacties op touw gezet en ja, er zijn zoveel érgere dingen.

Maar intussen is de ramp hier nog nauwelijks te overzien.






zondag 20 mei 2012

Schudden

Je maakt hier nog eens wat mee.

We werden om kwart over één al even wakker van een schokje, maar om vier uur 's ochtends lagen we ineens te hotsen in bed terwijl een regen van gruis op ons neerdaalde uit het antieke balken-en-bakstenenplafond. Met allebei anderhalf kind in ons kielzog zijn we héél fluks naar de camper op het erf verhuisd, waar we op een hoopje in het grote bed, met zijn vijven onder twee dekens, elke naschok uitstekend konden voelen. Het was ontzettend knus.

Het is nu weer licht, het blijkt 5.9 op de schaal van Richter te zijn geweest, het huis staat er nog en vanavond arriveren nieuwe gasten. Ik ga dus maar eens duchtig aan de slag met stofzuiger en matteklopper.


donderdag 17 mei 2012

Heer kip

Onze pikzwarte haan is nu acht maanden oud en bijna de helft van die tijd in functie als henhoeder. Oppervlakkig gezien bestaat die positie vooral uit puberaal lawaai, seksuele opdringerigheid en de provocerende blik van koning-van-het-erf. Hij zet een hoge borst op, kraait de ganse dag dat het een aard heeft, treedt met ijzeren regelmaat ruw zijn moeder, zuster en achternicht en heeft al een paar stuks - enigszins incestueus - nageslacht verwekt.

Kortom, hij maakt elk mannetjescliché meer dan waar. Ik bezag hem tot voor kort dan ook met enige meewarige verachting. Maar mijn oordeel begint langzaamaan in zijn voordeel te veranderen.

Ik zie hoe hij groeit in zijn rol als groepsleider en jeugdig patriarch. Als het voedertijd is, komt hij zich ongeduldig presenteren bij de keukendeur om voor de hele toom het dagelijkse rantsoen graantjes op te eisen. Als er gevaar dreigt, gaat hij erop af en als een van de hennen ergens op het terrein een alarmgeluidje laat horen, komt hij onmiddellijk met gespreide vleugels aansnellen om zijn vrouwtje tegen wat dan ook te verdedigen. Hij is voortdurend alert.

Bovendien handhaaft hij de orde in de toom. De kleine kip, zijn zuster, legde tot dusver haar eieren netjes in het hok, maar wordt daar nu niet meer getolereerd door de moederkloek die in datzelfde hok haar kuikens opvoedt. Ik heb de haan op het hele terrein plekjes zien zoeken en nestjes zien maken opdat zijn zus ergens haar ei kwijt kan. Ik heb hem zelfs samen met haar in het hok op een nest zien zitten, als toegewijde beschermer tegen de kwaadaardige agressie van hun beider moeder.

Hij is een macho. Maar een schat van een haantje.




dinsdag 15 mei 2012

Gebak

dichterlijke dinsdag


Een kokende vrouw op de vlakte
had één onvergeeflijke zwakte:
het beslag voor een cake
waar zij steeds voor bezweek,
zodat ze er weinig van bakte.

maandag 14 mei 2012

Festa!

Hier is het seizoen aangebroken van uitbundig bloeien, weldadige zonneschijn, rijkelijk besprenkelde kasteel- en tuinfeesten, concerten bij maanlicht en gasten die weten in welke maanden het bij ons goed toeven is. Des avonds haal ik mijn - ietwat sleetse - femme fatale uit de kast en dans op wankele tafels, en de volgende dag verwerk ik de kater tijdens langdurige strijksessies, want mijn strijkhulp heb ik in verband met crisis moeten opzeggen.

Het is dus druk. Het is ook het seizoen van langdurige en overdadige lunches met ouders van álle klasgenootjes van de kinderen ter afsluiting van het schooljaar, en binnenkort is mijn oudste zoon alwéér jarig. Dat is nogal erg. Ik zal u uitleggen waarom.

Kinderpartijtjes staan hier nog in de kinderschoenen. Ze bestaan meestal uit een gehuurd, betegeld zaaltje met daarin een enorme tafel vol heerlijke hapjes die geen kind interesseren en de boodschap 'spelen jullie maar wat', terwijl de ouders, die allemaal méékomen en -blijven, veruit in de meerderheid zijn. Ik heb daar moeite mee. Zelf opgegroeid met van die leuke, goed georganiseerde oudhollandse kinderverjaardagen, ben ik al een paar jaar bezig met het plaatselijk bijbrengen van de juiste feestetikette. Ik boek slechts heel langzaam wat vooruitgang in mijn zendingswerk.

Het is ook lastig dat op zijn minst de hele klas, en bij voorkeur ook nog de parallelklas, uitgenodigd moet worden. Gelukkig komt dan hooguit een derde opdagen, maar het exacte aantal gastjes valt moeilijk te voorzien. En hoe uitdrukkelijk je ook op de uitnodiging vermeldt dat het feestje van vier tot zeven zal plaatsvinden, er zijn er altijd die om half zes nog eens komen aanzetten of om negen uur nóg niet zijn opgekrast. Het is dus nog niet zo makkelijk de vriendjes in een gestructureerd themafeest met ludieke activiteiten en een tijdige climax te persen. En wat doe ik intussen met al die ouders?

U begrijpt dat dit soort hoogtepunten mij aardig wat hoofdbrekens kosten. Ik zal er in de nabije toekomst nog wel eens over berichten. En nu ga ik maar weer wat strijken, want ik ben nog niet helemaal over de uitspattingen van het weekend heen.

vrijdag 11 mei 2012

Zonnet


Vandaag zijn de geluiden heel ver weg.
Verbazend licht is nu dit ijl bestaan.
Het geeft niet wat ik denk of wat ik zeg;
de geest is in het lichaam opgegaan.

Geloof maar alles wat je wilt geloven,
vandaag is elke godsdienst even goed.
Alle zegen komt nog steeds van boven -
ik proef de endorfine in mijn bloed.

Wat ter wereld valt er nog te willen?
Mijn leden voelen aangenaam als lood,
met ogen dicht is al het lichte rood.

(Een koele windvlaag doet me even rillen,
ik voel mijn huid een ogenblik verkillen
en twee seconden denk ik aan de dood.)




Uit de zeer oude doos: bouwjaar 1988. Ik wens u een zo zonnig mogelijk weekend.

donderdag 10 mei 2012

Klein pitje

Die recente, geheel onverantwoorde, uitvlucht heeft de laatste restjes winter afdoende uit ons systeem gejaagd, dat moet gezegd worden. Maar onze toch al magere huishoudkas is tot op de bodem geleegd. Zelfs in de voordelige duitse supermarkt vertoon ik me alleen af en toe voor de speciale aanbiedingen en de koffie is deze week een tikje slapper.

In tijden van crisis en gebrek is het mooi om op het platteland te wonen. Met vooruitziende blik hebben we afgelopen winter een houtgestookte CV-ketel geïnstalleerd (hout hebben we genoeg, en gratis) en een gasfles voor de keuken, zodat we de mannen die het gas komen afsluiten gnuivend een kopje van die slappe koffie kunnen aanbieden.

Bovendien hebben de kippen in onze afwezigheid flink doorgelegd en de bejaarde buurvrouw weet nu al niet meer wat te beginnen met al die spinazie in haar moestuin. Ik wel. Kinderen, het is feest! Heden avondeten!


Frittata di spinaci

7 eieren (ze zijn nog lang niet op)
500 gram spinazie (van de bejaarde buurvrouw)
3 blaadjes basilicum (uit de tuin)
klontje boter (achterin de koelkast)
halve ui
handje geraspte parmezaan (van een ouwe korst)
beetje olie


Fruit de gesnipperde ui in de boter, voeg spinazie en basilicum toe en stoof zachtjes in eigen vocht tot dit goeddeels verdampt is. Kluts de eieren met de parmezaan en roer het spinaziemengsel erdoor (beetje zout en peper kan geen kwaad). Bak de omelet op een zacht vuurtje tot hij gaar is en serveer met een glaasje heerlijk kraanwater en oud brood, opgebakken met een drupje olie.

Binnenkort beginnen we lekker aan de brandnetels.

woensdag 9 mei 2012

Da capo

Ja, nou, het valt niet mee.

Terugkeren bedoel ik, met een volslagen vacant hoofd en koffers vol vuile was, van een uitstap waarvan ik de afgelopen dagen al met een hortje en een stootje verslag heb gedaan.

Ik zal u er verder niet mee vervelen. Geluk is - laten we eerlijk wezen - slopend saai voor buitenstaanders. Het scheelt dat ik van nature zwartgallig genoeg ben om weldra weer in gezanik te kunnen vervallen.

Ik maak me bijvoorbeeld een beetje zorgen over de nabije toekomst van dit blog.
De lente is definitief doorgebroken hier, er zijn twee (uiteraard schattige) kuikentjes geboren, de rozen willen alweer gesnoeid en het gastenseizoen breekt aan, dus wanneer en waarover dient er geschreven? U moet maar een beetje geduld met me hebben. Of niet, natuurlijk, maar daar hebt u mij niet mee.

Hoe dan ook, het kan zijn dat ik de komende tijd noodgedwongen eens een dagje over moet slaan. Mocht u dat niet kunnen verdragen, dan staat de uitnodiging voor een eenvoudige, maar Italiaanse, dus tamelijk smakelijke, crisismaaltijd nog immer voor u open.




dinsdag 8 mei 2012

Stomme steen


dichterlijke dinsdag


Ik zat in een gemeenplaats
en sprak er met de maan.

Ik vroeg haar heel beleefd
of zij me uit kon leggen
dat over blauw en zout en wijn
zo weinig valt te zeggen
en waarom was mijn hoofd
de laatste tijd zo leeg?

Zij, rond, ging rustig door
met aan de hemel staan

en zweeg.


dinsdag 24 april 2012

Arrivederci

Ik verlaat de vlakte.

Niet voorgoed hoor, maar hopelijk lang genoeg om, op mijn gemak, weer eens wat verse levensvreugde op te doen. En deze keer vertrek ik niet naar mijn eveneens nogal vlakke geboorteland maar naar een plaats waar alleen de zee plat is, en de hemel blauw. De koffers zijn gepakt.

Ook dit blog gaat met vakantie.

Twee maanden geleden ben ik in een opwelling, bij wijze van experiment, naar blogspot gesurft en was plotsklaps meesteres over een heel klein stukje internet. En ik nam me voor daar nu eens een tijdje élke dag wat op te schrijven, of ik daar nu drang toe gevoelde of niet. Dat is tot dusver gelukt - voor het eerst in mijn leven heb ik trouw mijn huiswerk gemaakt.

Ik vond het leuk. En ik vond het erg leuk dat u erbij was. Ik dank u dan ook allen recht hartelijk voor de belangstelling en iedereen mag komen eten, als ik terug ben.

Als afscheidsgeschenk laat ik u de reactieruimte hieronder, om naar believen te vullen met kritiek, loftuitingen of persoonlijke noten. Ik beloof dat ik het aandachtig zal lezen - als ik terug ben.

Tot ziens!

maandag 23 april 2012

Madre Teresa



De bar is heel voordelig gelegen, tamelijk centraal en pal tegenover de lagere school.

Dat levert natuurlijk extra klandizie op. Om kwart over acht arriveren de ouders die zojuist hun handenbindertjes hebben afgeleverd en nog even snel moeten ontbijten. Om twaalf en vier uur nemen de opa's en oma's vast een hartversterking, om een kwartier later terug te komen met de afgehaalde kinderen die altijd iets lekkers verdienen.

Nee, aan de locatie ligt het niet. En toch heeft er jarenlang een doem op de gelegenheid gerust.

Toen ik hier pas woonde en de bar al een tijdje kwijnde, werd hij met doelgroep en al overgenomen door Romeo en Serena, nieuwkomers in het dorp. Romeo bleek een blaaskaak zonder horeca-ervaring die van een barmanschap roem en rijkdom verwachtte. Voor zover deze houding de vaste klanten niet op de vlucht joeg, werden ze wel weggetreurd door de altijd demonstratief terneergeslagen Serena, die de koffie zuchtend onder het tuitje koud liet worden. De bar werd een verliespost. Toen Romeo geld bleek te hebben geleend van een stel grotestadsmafiosi die, waarschijnlijk wegens wanbetaling, de nering op een goddank rustige avond onder vuur namen, moesten hij en Serena het veld ruimen.

Daarna kwamen er Chinezen. Omdat de meeste dorpelingen het Chinees niet meester zijn en prijs stellen op een correcte uitspraak van de 'r', zaten er alleen ándere Chinezen, waarvan er te weinig in het dorp wonen om de bar draaiende te houden. Na een poosje kwam er weer een stadsechtpaar, dat het interieur grondig vernieuwde maar de klanten toch niet wist terug te winnen, en vervolgens stond de bar weer een tijdje leeg.

zondag 22 april 2012

Gelato

Het waait en het is nog erg fris voor de tijd van het jaar, dus in de gelateria is het rustig. De ijsman zit om een praatje verlegen.

Hij is veertig jaar geleden geboren in New York, en hoewel zijn ouders onmiddellijk daarna fluks weer naar het dorp zijn terugverhuisd, laat hij zich 'Danny' noemen en begroet mij met een enthousiast 'goode mowning'. Hij beklaagt zich graag over het benepen dorp, het achterlijke Italië en het feit dat hij steeds maar ijs moet verkopen, hoewel hij er dankzij dat - echt heerlijke - ijs warmpjes bijzit. Of Nederland een goed ijsland is?

Voor ik een bevredigend antwoord klaar heb, stormt Gianni binnen. Ik kan nog net een stapje opzij doen. Gianni is de dorpsdief, sinds jaar en dag berucht omdat je in een dorp nu eenmaal heel weinig kunt verbergen.

'Zeg op, wat zeggen ze over mij hier, hè?' schreeuwt hij Danny van dichtbij in zijn gezicht. Deze zegt rustig: 'Dat je een dief bent, natuurlijk.'

'Merda, net wat ik dacht!' briest Gianni en snelt de zaak uit met een oprecht verontwaardigde rug.


 Het ijs was weer aangrijpend lekker.


zaterdag 21 april 2012

Schaarse schatten


Als een Italiaan een baby in het oog krijgt, roept hij of zij onveranderlijk 'che bello! bellissimo!' Wat mooi! Ook als het een gedrocht van een kind betreft waarvoor de honden jankend op de vlucht slaan en die de pastoor het liefst met veel knoflook zou dopen, voor de zekerheid.

Uw en mijn kinderen zijn natuurlijk allemaal zo niet beeldschoon, dan toch minstens zeer passabel, maar sómmige baby's zijn nu eenmaal angstaanjagend lelijk. Ik probeer dan mijn afgrijzen te verbergen en mompel iets als 'wat lief' of 'geestig kind'. Maar Italianen hebben een beperkte woordenschat als het om neonati gaat.

(Ze hebben wel meteen een probleem met de geslachtsaanduiding, aangezien de onzijdige vorm in het Italiaans niet bestaat. Om de bewonderaars niet in verlegenheid te brengen is uitbundig roze voor een meisjesbaby dan ook een vereiste.)

En omdat ze zo weinig baby's maken, is elk nieuw zieltje een wereldwonder waar een ieder zijn tederste aandrang op botviert. Ik heb indertijd erg moeten wennen aan de handtastelijkheden waaraan mijn pasgeborenen blootstonden. Ze werden bepoteld, gekust en zelfs ongevraagd uit hun wagen geplukt door vriend, vijand en wildvreemden in de supermarkt, waarbij ik mijn moederlijke instincten tot het uiterste moest onderdrukken om deze goedwillende aanbidders niet met tanden en klauwen te lijf te gaan.

Ik was ooit in een parkje met mijn zoontje aan het spelen, terwijl mijn dochter van drie maanden (eindelijk) rustig in haar wagen lag. Een bejaarde man, die wat hanig langsliep met twee dames, probeerde, in een kennelijke poging zijn opakwaliteiten te demonstreren, het kind uit haar bedje te pellen. Mijn aanwezigheid werd hierbij volledig genegeerd.
Maar dat deed er niet toe. Mijn dochter was toen al een kleine heks die een wantrouwige inborst paart aan vocale gaven die grenzen aan het bovennatuurlijke.

Ik kom geregeld in dat plantsoentje, maar heb die man er niet meer teruggezien. Nooit meer.


vrijdag 20 april 2012

Sangue

Er is een moord gepleegd, een dorp verderop. Een bloedige. Op tweede paasdag.


Dat is natuurlijk heel akelig en helemaal niet de bedoeling. Maar de gemeente staat wel weer voor járen op de kaart.



De niet-rechtstreeks betrokkenen hier zijn, nou ja, niet buiten zichzelf van vreugde of zo, maar ze lopen toch te glimmen van nieuwsgierig- en belangwekkendheid en hebben weer lekker veel stof tot eindeloze speculaties in de bar. Allemaal hopen ze nog een keertje te worden geïnterviewd door de alomtegenwoordige sensatiepers. Allemaal weten ze exact hoe lang het bloedspoor was, waar het slachtoffer woonde en boodschappen deed, wat er de avond van het gebeuren gegeten is, waar de dader werkte en diens bloedgroep. Slechts één - centrale - vraag blijft open: waarom? Men weet het niet, en dat is fijn gissen.

De bejaarde maar sanguïnische buurvrouw heeft het er al tien dagen met veel gusto over. Ze haalt me het bloed onder de nagels vandaan met haar eindeloze repetities. Na een uitgebreide recapitulatie van de bekende bloederige feiten en het ontvouwen van diverse theorieën omtrent het motief, schakelt ze in één adem over op ándere slachtingen waar ze wel eens van gehoord heeft, en alle dodelijke ongevallen waarvan ze in haar lange leven kennis heeft genomen. Hoe meer slachtoffers hoe beter. Hematologische bijzonderheden en leed van bloedverwanten worden zo breed mogelijk uitgemeten. Intussen voeder ik mijn kippen en doe of mijn neus bloedt.

De schijnbaar koelbloedige moord heeft toch ook wel weer zoveel kwaad bloed gezet dat er een algemene bloeddorst heerst. Eigenlijk zou men het bloed van de dader wel eens willen zien, en diens prompte arrestatie wordt een beetje beschouwd als doekje voor het bloeden. Ik vrees lichtelijk voor bloedwraak, want dat zit die warmbloedige mensen hier misschien toch wel enigszins in het bloed.

Hopelijk bloedt het gauw dood.


donderdag 19 april 2012

Ballen


Elke Italiaan - nou ja, in elk geval de traditionele plattelandsitalianen hier in de buurt - wenst twee keer per dag een volledige warme maaltijd te genieten van minstens drie gangen: primosecondo en dolce. De lunchpauzes zijn dan ook lang, de huisvrouwen permanent overspannen, de oma's onmisbaar en veel mensen aan de forse kant.

Gelukkig ben ik ook op dit punt geheel traditievrij.
Ik hak en splits naar hartelust en serveer de minestra (pasta) bij wijze van lunch, waarna ik de secondo (vlees/vis en groente) voor het avondeten bewaar. Zodoende weet ik mijn gemoedsrust en gewicht nog enigszins op peil te houden, en mijn landman heeft in de eerste dertig jaar van zijn leven eigenlijk al wel genoeg gegeten.

Voor de kinderen is het een zeer verdeeld genoegen. Een bord pasta 'met niks' eten ze graag, maar bij het vallen van de avond worden ze geconfronteerd met enge vlezen en nog naardere groenten, waardoor ze al vóór de eerste langetandenhap naar het toetje informeren en de sfeer aan tafel onmiddellijk ontaardt in onderhandelingen, bedreigingen en jammerklachten.

In verband met de bovenstaande gemoedsrust smokkel ik dus wel eens een beetje en roep de ketchup en het blaadje sla op een broodje hamburger uit tot groente, met een optimisme dat bij nadere beschouwing weinig grond blijkt te hebben. Maar met de italiaanse gehaktbal sta ik steviger in mijn schoenen. Resultaat: zoete kinderen die hun nog zoetere nagerecht voor de verandering voltallig en vreedzaam verdienen.

woensdag 18 april 2012

Pappot

U kent het mopje misschien wel. Het is er eentje met een toepasselijke baard.

Drie redenen waarom Jezus een Italiaan geweest moet zijn:

1. Hij dacht óók dat zijn moeder maagd was.
2. Zijn moeder dacht óók dat hij God was.
3. Hij woonde tot na zijn dertigste bij zijn moeder.

Vooral dat laatste is erg treffend. Italiaanse zonen laten hun moeder niet alleen. Nooit. Mocht het onverhoopt tóch gebeuren, dan is de zoon ontaard, de moeder een martelares en die vrouw (er móet wel een vrouw in het spel zijn) een kwaadaardige toverheks. Carrièrekansen elders zijn soms een excuus, maar meestal zit hij liever zonder werk dan zonder moeder die hem dagelijks bewast, voedert en van zakgeld voorziet.
Andersom verschaft hij haar bestaansrecht in een land waar het hoer-madonnacomplex gemeengoed is.

(Ik ken een vrouw van in de zestig, die haar al jaren bedlegerige schoonmoeder van minstens negentig aan huis verpleegt. Daarnaast beheert ze een gepensioneerde echtgenoot en twee zonen van tegen de veertig, de was, de strijk, de dokter, de misgang, de schoonmaak, de boodschappen en de dagelijkse toebereiding van twee warme maaltijden van drie gangen elk. De zonen hebben allebei een aardig salaris dat wordt besteed aan kleren, auto's en uitjes, want kost en inwoning zijn gratis. Als ze thuiskomen, gaan ze zitten en roepen: 'Mamma, ik heb dorst!', precies zoals ze het van hun vader hebben geleerd.)

De enige echt geldige reden om het huis te verlaten is het huwelijk. Maar zelfs als ze al lang en breed getrouwd zijn, gaan de meeste Italiaanse zonen nog elke dag bij hun moeder langs, tot verbeten ergernis van de veronachtzaamde schoondochters wier kookkunst nimmer geheel toereikend zal zijn en die jammerlijk falen het schattige jongetje in die dikke man te blijven zien.

Het beste kun je trouwen met een meisje dat haar plaats kent en bij voorkeur door je moeder is uitgezocht. Maar het is misschien nóg beter er gewoon helemaal van af te zien en met je moeder mee te vergrijzen in de pantoffels die ze met zoveel liefde voor je heeft aangeschaft en voorverwarmd.

Het is een rustige manier om je toekomst ongebruikt te laten verlopen: gesmoord in schone lakens en lasagne al forno.