maandag 23 april 2012

Madre Teresa



De bar is heel voordelig gelegen, tamelijk centraal en pal tegenover de lagere school.

Dat levert natuurlijk extra klandizie op. Om kwart over acht arriveren de ouders die zojuist hun handenbindertjes hebben afgeleverd en nog even snel moeten ontbijten. Om twaalf en vier uur nemen de opa's en oma's vast een hartversterking, om een kwartier later terug te komen met de afgehaalde kinderen die altijd iets lekkers verdienen.

Nee, aan de locatie ligt het niet. En toch heeft er jarenlang een doem op de gelegenheid gerust.

Toen ik hier pas woonde en de bar al een tijdje kwijnde, werd hij met doelgroep en al overgenomen door Romeo en Serena, nieuwkomers in het dorp. Romeo bleek een blaaskaak zonder horeca-ervaring die van een barmanschap roem en rijkdom verwachtte. Voor zover deze houding de vaste klanten niet op de vlucht joeg, werden ze wel weggetreurd door de altijd demonstratief terneergeslagen Serena, die de koffie zuchtend onder het tuitje koud liet worden. De bar werd een verliespost. Toen Romeo geld bleek te hebben geleend van een stel grotestadsmafiosi die, waarschijnlijk wegens wanbetaling, de nering op een goddank rustige avond onder vuur namen, moesten hij en Serena het veld ruimen.

Daarna kwamen er Chinezen. Omdat de meeste dorpelingen het Chinees niet meester zijn en prijs stellen op een correcte uitspraak van de 'r', zaten er alleen ándere Chinezen, waarvan er te weinig in het dorp wonen om de bar draaiende te houden. Na een poosje kwam er weer een stadsechtpaar, dat het interieur grondig vernieuwde maar de klanten toch niet wist terug te winnen, en vervolgens stond de bar weer een tijdje leeg.


En toen kwam Roemeense Teresa. Ze combineert een gulle boezem, twinkelende ogen en kuiltjes in haar wangen met zowel een feilloos gastvrouweninstinct als een uitstraling van universele moederlijkheid, die des te wonderbaarlijker is als je bedenkt dat ze amper dertig lentes telt en geen kinderen heeft. Bij haar voelt iedereen zich welkom. En de mensen zijn Giovanni dankbaar, wiens liefde ervoor zorgt dat Teresa óns dorp blijft uitverkiezen boven alle andere.

Ze heeft natuurlijk even moeten worstelen met de moeders, waarvan sommige haar diep wantrouwen om bovengenoemde kwaliteiten en haar oosterse afkomst. Eentje verweet haar zelfs dat ze 'de mannen inpikte', waarop Teresa zonnig in vlekkeloos Italiaans antwoordde: 'Eéntje maar, en die liep los. Ik heb vandaag trouwens erg lekkere broodjes.' Maar op den duur konden zelfs deze vrouwen niet om haar eerlijkheid, hartelijkheid en billijke prijzen heen. En alle kinderen zijn gek op haar.

De bar beleeft hoogtijdagen en Teresa lijkt gelukkig.

'Maar het is niet altijd makkelijk. Ik kom nu eenmaal uit Roemenië, en dan dénken ze dingen. Die jongen daar', ze wijst, 'zei gisteren nog "mijn opa zegt dat je een hoer bent". Nou, dan weet je het wel weer.'

De jongen is hooguit tien en eet met twee vriendjes een zakje chips.

'Maar', zegt Teresa met die glimlach van haar, 'het is een schat van een kind.'

2 opmerkingen:

  1. Die Romeo en Serena, die staan nu zeker weten bij ons achter de bar op het tennispark. Wat een stel... Maar de kans dat je Teresa tipt om hier in het koude Nederland wat koffie en bier te komen schenken is zeker niet zo groot? (-;

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een goeie bar met een topbediening...wie wil dat nou niet? Ook hier barst het van de chagrijnen, maar wij blijven proberen te lachen. Als die rotzon maar eens wilde schijnen!

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.