woensdag 4 april 2012

Papier

Trouw nóóit een Italiaan.

O wacht, dat heb ik al eens gezegd. En er zijn natuurlijk heel aardige Italianen. Ik bedoel, ga vooral niet in Italië wónen.

Kom als toerist met een zak geld. Vakantieland Italië is nog immer onovertroffen, met de welbekende kunstschatten, landschappen en klimaat, en het ontegenzeglijk uitstekende eten. Als gefortuneerde pensionado kun je ook wel een permanenter verblijf overwegen mits je je inkomen uit Nederland betrekt. Maar leven als een gewone Italiaan, die in dit land zijn bescheiden brood verdient en zijn administratieve plichten vervult, raad ik af.

Naast de beroerde economische (stil)stand van zaken en nog wat problemen waar ik wegens ruimtegebrek op het internet nu maar niet op inga, heeft de beruchte bureaucratie in mij al vaak de lust gewekt om mensen schrapend via balies te scalperen of overheidsgebouwen te betreden met een bazooka. (Dat doe ik niet, maar niet omdat ik er te goedhartig voor ben - alleen maar te besluiteloos en in het algemeen te wijverig voor gewelddadige buitensporigheden.)

Elk cliché, elk sterk verhaal over de bureaucratie in de laars is waar. En in het echt is het erger.


Meestal kan ik me administratief verschuilen achter de brede rug van mijn inheemse echtgenoot, maar ik kon de papierindustrie niet meer ontlopen toen ik me wilde laten inschrijven bij de gemeente. Dat was nodig, want zonder die inschrijving kon ik geen rijbewijs regelen en geen officiële aanspraak maken op gezondheidszorg. Dat inschrijven ging dan weer niet zonder permesso di soggiorno, de verblijfsvergunning die ik als staatsburger van een EU-land natuurlijk zonder problemen zou verkrijgen bij de questura in de grote stad.
Na een busreis van anderhalf uur en twee uur in de rij staan, mocht ik een papiertje in ontvangst nemen waarop de documenten stonden aangegeven die ik had moeten meebrengen. Nee, je kunt ze niet van te voren bellen voor deze informatie, en ze hebben ook geen website of folder die je kunt raadplegen.
In de daaropvolgende anderhalf jaar heb ik de reis minstens vijftien keer gemaakt. Áls ik aan de beurt kwam bij het loket, kreeg ik te horen dat ik deze keer bij een ánder loket moest zijn, alwaar men mij, áls ik ook daar aan de beurt kwam, weer een nieuwe lijst overhandigde met noodzakelijke paperassen.
Uiteindelijk verscheen ik met een buik van acht maanden - die nogal intimiderend was, want ik heb altijd zeer zwaar gedragen. Dat hielp. En mijn map met moeizaam verzamelde documenten interesseerde ze ineens niet meer.

Voor geboren Italianen is een duistere en omslachtige gang van zaken zo normaal, dat ze er alles aan doen om ook de kleinste kleinigheden op dezelfde manier af te handelen.
Als je je kind wilt inschrijven bij de kleine plaatselijke kleuterschool, moet je daar in de rij gaan staan om een blanco inschrijfformulier in ontvangst te nemen. Dat moet je vervolgens ter plekke invullen, en dan dien je je in een andere rij op te stellen om het te mogen inleveren. Daarna sluit je aan bij een derde rij om het inschrijfgeld te betalen en ben je intussen twee uur verder. Ik geloof dat ze voor de kwitantie nog wel een vierde rij hadden willen maken, maar het personeel was op.

En nu zit ik hier weer met een formulier dat mijn oudste zoon van school heeft meegebracht. Ik moet van hogerhand zijn domicilie, dat al sinds zijn geboorte onveranderd is, opnieuw bevestigen en daarbij ook weer álle mogelijke gegevens van álle gezinsleden vermelden. Dat deze informatie gewoon beschikbaar is in de digitale administratie van de gemeente en dat de school een en ander ook allang zwart op wit heeft, doet niet ter zake.

Als ik me voorstel wat er met al die nutteloze handgeschreven formulieren moet gebeuren, opent zich voor mijn voeten een duistere afgrond en word ik een beetje duizelig.

Ik neem eerst maar een glaasje wijn, denk ik.

6 opmerkingen:

  1. Voor iemand die al wegloopt uit de rij als er voor haar iemand net iets te langzaam gaat is het vast geen optie, emigreren...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kan je dat dan wel weer zo kopen? Daar moet je hier in Zweden weer voor in de rij staan...........

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hier raak je vanzelf aan de drank. Ik vermoed een complot.

      Verwijderen
  3. Been there, done that....ik heb momenteel een uittreksel van het geboorteregister van oudste zoon nodig, die in Varese is geboren. Raad eens, mag je niet via mail of internet aanvragen maar per BRIEF! Denk dat ik toch maar eens naar ex-schoonmoeder bel of ze het aub voor me wil gaan halen, want anders heb ik dat stuk papier volgend jaar nog niet *zucht*. Als je dan terug in België gaat wonen en je alles binnen de 15 minuten kan afhalen in het gemeentehuis, mèt glimlach (ipv zuur gezicht) en zonder van het kastje naar de muur gestuurd te worden kijk je je ogen uit!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Je begrijpt dat ik me tot het uiterste heb ingehouden, anders was het meteen een log van dertig pagina's geworden.

      Verwijderen
  4. Ook dit verhaal is prachtig. Ik lach me rot, maar heb ergens hook met je te doen. Maar het levert ook zulk prachtig blogvoer op.
    Ik kreeg een werkvergunning (owacht, nee, ik heb me vergist, hier liggen ze) door dreigementen van mijn ex. Een vergunning om geiten te laten grazen door vijftig liter wijn en een kip en mijn questura verhaal te Terni (waar de lucht van al die muffe dossier je de adem bijna beneemt) lijkt op het jouwe.

    Maar als ze al die pennenlikkers naar huis stuurden, was de werkloosheid 50%. De economie drijft nu eenmaal op zwart geld.

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.