maandag 16 april 2012

Confessione


Fabio en Daniela zijn tóch getrouwd. Het spande er even om.

Hun verloving duurde een gaandeweg gezapiger decennium, met de laatste jaren enige opwinding in het gesteggel over onroerend goed. Haar familie of de zijne? Daniela won, krachtig gesteund door haar moeder.


Voorts lag er de vraag in welke mate het toekomstige interieur vernieuwd moest worden. Zij won. Maandenlang hebben ze elke zaterdag doorgebracht in keukenshowrooms en meubelboulevards, waarbij Fabio er al gauw in berustte dat hij niets anders had in te brengen dan zijn salaris.

En de bruiloft. De jurk, de locatie, het eten, de gasten. Fabio probéérde niet eens een mening te hebben. Maar toen het op de getuigen aankwam hield hij, tot verbijstering van zijn aanstaande schoonmoeder, ineens voet bij stuk. Het moest en zou Paolino worden, zijn beste vriend.

Paolino heeft alleen, voor een huwelijksgetuige, het nadeel dat hij geen voorstander is van het huwelijk in het algemeen en dat van zijn vriend in het bijzonder. Bovendien staat hij op gespannen voet met de Kerk. De laatste keer dat hij haar bezocht, lang geleden, was uit zuiver zondige overwegingen. Een vrome maar welgeschapen jongedame had hem zekere gunsten in het vooruitzicht gesteld als hij haar naar de mis zou begeleiden, maar kwam vervolgens niet over de brug. Paolino heeft het instituut toen definitief afgezworen en tussen hem en Don Ivo botert het niet.

Fabio liet zich echter niet afschepen en wist zowel de verhitte Daniela als de lauwe Paolino over de streep te trekken. En zo gingen ze dan gezamenlijk, met Daniela's beste vriendin en de wederzijdse ouders, daags voor de bruiloft verplicht te biecht bij Don Ivo, die van de oude stempel is en graag goed geïnformeerd blijft over de zielen die hij hoedt.


Nadat het bruidspaar iets diplomatieks had gemompeld over kruimelzondetjes, werd Paolino bij het altaar geroepen en aan de tand gevoeld.

'Nou', zei hij desgevraagd, 'het is minstens twintig jaar geleden dat ik voor het laatst heb gebiecht. Maar u kunt alles navragen bij de carabinieri. En gisteren was er natuurlijk die vrijgezellenavond...'

Fabio begon wat te schuifelen en Don Ivo trok een wenkbrauw op.

'U weet wel hoe dat gaat... een paar biertjes, een paar lijntjes...'
'Lijntjes?' vroeg Don Ivo.
'Ja, coke weet u wel, dat is drugs. En toen zijn we naar de stad gereden en hebben een paar hoe-, uh, dames opgepikt...'

Daniela wierp Fabio een messcherpe blik toe. Haar moeder sloeg met vertrokken gezicht een kruis, de andere getuige giechelde gesmoord en op Don Ivo's gelaat begon zich een uitdrukking van diepe walging af te tekenen.

'En toen Fabio met de zijne onder de pannen was, hebben Carletto en ik me die andere toch ontzettend bij d'r k...'
'Ja, goed, hou maar op. Verdwijn alsjeblieft,' sprak Don Ivo met ijskoude stem.
'Nee nee, u moet me nog vergeven en ik moet die hostie toch nog hebben, wat zullen we nou krijgen?' vroeg Paolino.
'Eruit!' Het klonk als een goddelijk bevel, mede dankzij de kerkelijke akoestiek.

Fabio heeft de halve nacht moeten praten als brugman. Niet dat zijn verbolgen verloofde na een investering van tien jaar en ruim een halve ton genegen was de bruiloft af te zeggen, maar Paolino voelde zich ernstig bekocht.
Met een dringend beroep op de vriendschap is het toch gelukt. En aangezien een testimone alleen voor de wet hoeft te getuigen en niet voor God (om redenen van alwetendheid), kon Don Ivo hem de toegang niet weigeren en mocht Paolino, ook in staat van ongenade, legaal zijn handtekening zetten.

Het feest was daverend, met bergen eten, oceanen wijn, mooie meiden en hier en daar een stiekem streepje. Maar voor Fabio valt er niets meer te snuiven, want Daniela houdt zijn neus in de gaten.


2 opmerkingen:

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.