Weer kip

Onze kip is weer broeds en daarom sinds een paar dagen weer dé kip, ook al lopen er nog een paar andere hennen rond. We kennen haar als een wakker kreng van een beest met een fel karakter, maar nu zit ze, in volledige overgave aan haar gewijzigde hormoonhuishouding, roerloos op vier eieren en een pingpongbal. Haar oogjes zijn ineens zacht, mild en dom. Je kunt haar zó aan haar staart een stukje oplichten om te kijken wat eronder zit, en dan knort ze alleen een beetje.

Ja, mevrouw. Die voortplanting weet wat.

Zelf heb ik de eerste vijf jaar in dit dorp doorgebracht in een mist van zwangerschapshormonen en slaapgebrek, die mijn brein en persoonlijkheid voor minstens tweederde hebben weggevreten. Ik zat wezenloos op de bank in een staat van algemene desoriëntatie, stompzinnig broedend in een onbegrijpelijke wereld. In die tijd ben ik tot de vage overtuiging gekomen dat alle Italianen op elkaar lijken, alleen al omdat ze allemaal Italiaans spreken en in Italië wonen, en dat het mij dus niet aan te rekenen viel dat ik ze niet uit elkaar kon houden.

De passanten moeten wel gedacht hebben dat mijn man een wat achterlijke buitenlandse uit de ratrace had gered, als ik ze lichtelijk lallend te woord stond. Ik herinner me nog nét een alleraardigste kerel (die de nieuwe buurman bleek te zijn), voornamelijk omdat hij vertelde dat zijn vrouw uit België kwam. 'O, lleuk', dacht ik daas. Dus toen er weer iemand langskwam met een Belgische echtgenote zei mijn hoofd 'klik' en meldde ik enthousiast dat mijn buren óók...

Nou ja, u begrijpt het wel. Sneller dan ik, waarschijnlijk.