woensdag 27 februari 2013

Nieuws

De verkiezingen hebben we ook weer gehad. Italië moet het nog even zonder regering doen, en vanaf morgen ook zonder paus. We zijn momenteel geheel stuurloos en de droom van elke anarchist.

Nu ben ik over het algemeen uit strategische overwegingen pessimist, waarbij ik dan stiekem hoop dat het nog wel mee zal vallen. Maar ik zal mijn lat nóg lager moeten leggen, want een beetje minder gelijk krijgen mag best. Aan de andere kant ben ik wat huiverig om verdere rampen te gaan verzinnen, want je wordt hier op den duur vanzelf enigszins bijgelovig.

Het goede nieuws is dat de kinderen weer naar school kunnen. Voor een kiesdistrict van zo'n vijfduizend stemgerechtigde zielen is namelijk gedurende twee volle dagen een volledig schoolgebouw nodig, en daarna duurt het nog eens een hele dag om het gebouw weer in onderwijsfähige staat te brengen. Waarom zou je dingen efficiënt in een gymzaal regelen als je de boel ook maximaal kunt compliceren?

Er is nog een nieuwtje.

Dit blog en ik hebben het vandaag een jaar met elkaar uitgehouden. Een jaar van medische toestanden, aardbevingen en bijkomende vervreemding, gasten en feest. Weer een jaar op de vlakte, met Italianen, bijbehorende taalkwesties en eigenaardige gebruiken. Een jaar van lekker eten, veel zorgen, van bureaucratische verwikkelingen en van mist.

En natuurlijk het jaar waarin de wereld en ik elkaar een stukje zijn genaderd.

Lezers, ik heb u lief.

donderdag 21 februari 2013

Rij

Tussen kwart voor acht en half negen wordt het dorp een beetje metropool.

De schoolkinderen moeten om acht uur in het opgelapte leergebouw aan de hoofdstraat zijn, mensen moeten via deze verkeersader naar hun werk en intussen rijden de vrachtwagens van de meelfabriek ('molen' klinkt hier een beetje te rustiek) schuin tegenover de school af en aan. Er zijn opstoppingen, er wordt getoeterd en dubbelgeparkeerd, mensen rennen van hot naar her en het kan gebeuren dat je op de hoofdstraat zomaar in een echte file belandt.

Dat is vervelend, want ik heb haast vandaag.

We hebben namelijk een brief gekregen, van Silvio. Hij heeft het beste met ons voor en meldt dat we binnenkort de in 2012 met pijn afgedragen onroerendgoedbelasting (de beruchte IMU) kunnen terughalen bij het postkantoor.
Ik ga dus maar vast in de rij staan, zodat ik aan de beurt ben voor het geld op is. Leer mij de Italianen kennen.

Het kan dus zijn dat ik de komende weken even geen gelegenheid heb om nieuwe stukjes te schrijven. Of te douchen. En stemmen gaat dit weekend ook niet lukken. Maar dat zal Silvio wel begrijpen.


dinsdag 19 februari 2013

Tja


dichterlijke dinsdag


Ik wierp een zeer vergeefse steen
vanaf een hoge brug.
De rivier haastte zich heen,
steeds maar heen, o, heel hard heen
en keerde nooit eens terug.

Enfin.

De dingen gaan al snel te vlug.

Ik wil niet heen,
ik wil niet heen,
ik wil alleen
terug.



maandag 18 februari 2013

Herstel

Ik moet iets rechtzetten.

Ziet u, ik moest gisteren met twee stuks nageslacht naar zo'n gruwelijke kinderverjaardag.

In zo'n betegeld zaaltje met wat plastic stoelen langs de wanden en verder niets, waar de meute kinderen dus alleen maar wat heen en weer kon rennen, wat al vrij snel ontaardde in massale duw- en trekpartijen (van de kinderen onderling, de volwassenen deden ándere dingen) zodat ik uiteindelijk twee lichtgewonden uit de stapel kon trekken en een legitieme reden had om eens op huis aan te gaan. Uit pure wanhoop heb ik daar vijf spritz soldaat gemaakt - dat was er dan weer wel.

En zó kwam het dat ik nogal balorig thuiskwam en in mijn stukje van gisteren lichtelijk overdreven heb.

Dat u dus niet denkt dat ik hier met regelmaat drugs slijt of euthanasie pleeg op onschuldige bejaarden. En een tekst in het Oejgoers heb ik nog nimmer onder ogen gehad.


zondag 17 februari 2013

Reputatie

Geen moment rust hier op de vlakte.

Dat komt ook een beetje doordat het intussen tot de meeste mensen is doorgedrongen dat ik Nederlandse ben. Niet Zweeds, niet Duits, niet Engels, nee: Nederlands. Waar deugen die Nederlanders ook weer voor?

Regelmatig worden mij documenten ter vertaling voorgelegd, uit het Duits, Engels, Fins, Hindi, Gaelic of Oejgoers. Ach, ik ben de beroerdste niet. En ik kan moeilijk opbiechten dat onze befaamde talenkennis zich meestal beperkt tot wat twijfelachtige amerikaanserige kreten van de televisie.

Ook wordt mij vaak gevraagd naar kasplanten en snijbloemen en hoe ik ze kweek. Ik moet dan schoorvoetend toegeven dat ik geen broeikas bezit, maar red mijn nationale trots door eraan toe te voegen dat ik best leuk kan bloemschikken. Meestal krijg ik dan een lijstje met onbegrijpelijke zaden en bollen om de volgende keer even mee retour te nemen.

Des avonds tref ik soms groepjes jongeren op het erf die bedremmeld vragen of ik ze niet wat geestverruimende middelen kan verkopen en zo nee, of ik ze dan in elk geval de fijne kneepjes van het jointbouwen kan bijbrengen? Ik draai er mijn hand niet voor om.

Ik blijk dus best mijn nut te hebben, zo.

Maar ik vind het toch een beetje vervelend dat, als ik ergens op visite ga waar een hoogbejaarde al jaren in een zijkamertje bedlegerig is, mij meteen na de koffie een kussen wordt aangereikt met de vraag of ik misschien even..?

En mijn rode lampjes heb ik maar opgeborgen.




zaterdag 16 februari 2013

Gallus gallus

Onze haan heeft een kort maar mooi leven gehad, niettegenstaande het moeizame begin.

Samen met vier broertjes en zusjes was hij uitgebroed tussen verse aardbevingsbrokstukken. Op de dag van hun geboorte werden ze door de paniekerige kloek aan hun lot overgelaten en begonnen ze hun bestaan als donzige weesjes. Gelukkig was het warm weer en vonden ze in mijn dochter een toegewijde verzorgster.

Toen ze iets groter werden, vonden ze een onderkomen in ons vacante kippenhok. Als de volwassen kippen 's avonds allang hun slaapboom hadden beklommen, zwierf de toom weeskuikens nog rond in de schemering, bij gebrek aan moeder om ze op tijd naar bed te sturen. Ze zijn altijd een beetje ongemanierd gebleven.

Dat uit zich onder meer in een wat al te liberaal gebruik van de werkplaats en de veranda, waardoor we op de meest onpraktische plaatsen genereuze hoeveelheden kippenstront aantreffen. De aanstichter van het ongewenste gedrag was onveranderlijk de hoofdhaan. Hij was erg mooi en mannelijk geworden, met fiere staartveren, intimiderende kam en onverschrokken blik.

En hij werd steeds antipathieker. De stront was nog tot daar aan toe. Maar de kinderen durfden de laatste tijd nauwelijks meer buiten te spelen en ikzelf ging alleen nog gewapend met een bezem of knuppel het erf over. Toen mijn dochter van de week brullend het huis inrende en, nog nasnikkend, een gedetailleerde tekening maakte van een zeer helse haan, wisten we wat ons te doen stond.

Het leven is wreed. Maar wij eten deze week kippensoep.


woensdag 13 februari 2013

Amici

We waren hier altijd al een onderdeeltje van een informele plattelandseconomie.

De Italianen hebben van oudsher een handje van dienst en wederdienst, de ene hand en de andere, lekker in natura, laat het bonnetje maar zitten en laten we vrienden zijn - maar naarmate de crisis onze zakken verder leegt, raken we natuurlijk eens te meer gemotiveerd.

Ik ben dol op die ruilhandel. Het meepikken van een buurmeisje als ik tóch de kinderen van school ga halen kost me nauwelijks moeite en ik heb er ook geen last van als kennissen even gebruik komen maken van de gereedschappenverzameling van de landman (met gratis goede raad).

De begunstigden werken dan weer bij een pastafabriek, of een cateraar, of een bakkerij, of kunnen anderszins beschikken over goederen die anders maar overschieten. In de zomer blijven er bij de boerenkennissen kisten fruit over en de moestuin van de bejaarde buurvrouw levert meer op dan ze eten kan.

De oogst deze week (een prima winterweek): zes kilo brood, vijf liter melk, een kilo Nutella, een pond koffie, een appeltaart, vijf kilo koekjes (verschillende soorten), een hele ham, een nagelnieuwe friteuse, een reusachtige panettone, twaalf kilo pasta, een lading brandhout, twee kilo kikkererwten, een kilo rijst, twee kroppen sla, een kilo bevroren kip, een ovendoos soepstengels en een baal tweedehands kinderkleren. Alles van uitstekende kwaliteit.

Dan ben ik het erf er niet voor af geweest en heb nog geen cent aan boodschappen uitgegeven. Ik denk niet dat we verhongeren, vooralsnog.

Ik zoek nog iemand die bij een brouwerij werkt, voor een mooie vriendschap.



vrijdag 1 februari 2013

Bar (II)

Op dit uur bevatte de bar alleen wat gepensioneerden en vertegenwoordigers.

'Hé, Maurizio', zei Beppe vanachter zijn glaasje witte wijn. 'Weet je wat ik vandaag ga eten?'

De barista wist het niet.

'Tagliatelle met ragù', stelde Beppe vergenoegd en verschoof zijn kunstgebit met zijn tong. 'Bij Andrea in de Tre Galletti. Tagliatelle met ragù...'

Maurizio tapte luidruchtig een ristretto voor de kleumerige Enrico, die al even had staan wachten.

'... en dan scalloppine met champignons. Je hebt er, die hebben ze liever met citroen. Maar ik vind het daar het seizoen niet voor.'

Maurizio nam er nota van.

Enrico slurpte zijn koffie weg en sprak: 'Weet je wie zich nu weer heeft opgehangen?'

Er viel even een verwachtingsvolle stilte.

'Die neef van Brunello, weet je wel, die Tommaso. Harstikke failliet.'

Maurizio klakte meewarig.

'Thuis heeft-ie het gedaan', weidde Enrico uit. 'Tja... voor de familie vind ik het niet kies. Maar je kunt het toch bezwaarlijk in de kerk doen, niet?'

Maurizio stemde zwijgend in.

'Minestra di fagioli', mijmerde Beppe. 'Daar zou ik ook nog wel trek in hebben, met dit weer. Of polenta.'

Gianni kwam achter de fruitmachine vandaan. 'Weer verloren, hoor. Doe maar koffie dan.'

'Evenzogoed een prima service bij Andrea', ging Beppe door. 'Primo, secondo, wijn en water, vijftien euro. Dat hoor je wel eens gekker. Gisteren was er een lekkere stoofschotel...'

'Hee, weten jullie wie er dood is?' bedacht Gianni.

'Ja, dat zei ik net', zei Enrico. 'Tommaso, die neef van Brunello. Die heeft zich verhangen.'

Gianni zuchtte ontgoocheld. 'Maurizio, zet er maar een grappa naast.'