woensdag 8 mei 2013

Epidemiologia

Het openbaar onderwijs is in Italië dermate stukbezuinigd, dat een pedagoog na de academie maar zeer moeilijk een vaste aanstelling verovert. Meestal blijft zo iemand lange, lange jaren hangen in tijdelijke assistentiebaantjes en versnipperde uurtjes her en der als ondersteunend personeel.
Aangezien de juf van de eerste klas voor het eerst een eigen groep heeft en ook nog uit het zuiden komt - wat het in de Povlakte niet makkelijker maakt - is het wel te begrijpen dat ze als de dood is dat er iets mis gaat.

Op een zaterdagavond ontdekte ik bij mijn dochter een fijne, lichtroze uitslag op borst en rug. 'Misschien heb je wel de vijfde ziekte', zei ik. Maar omdat het eigenlijk helemaal niet op een vlekjesziekte leek, mijn meisje kiplekker was en de vijfde ziekte trouwens ook volstrekt geen reden tot alarm zou zijn, liet ik het er verder welgemoed bij zitten. We plaagden er haar alleen een beetje mee, met die zogenaamde quinta malattia.

Oei.

Op dinsdag werd ik, een uurtje voor het uitgaan van de school, telefonisch door diezelfde school gealarmeerd omdat mijn dochter kennelijk doodziek was. Verbaasd spoedde ik mij er heen. Ik zag al van grote afstand dat die rotmeid vergenoegd stond te nepbibberen, waar ze overigens meteen mee ophield toen ze mij gewaar werd.

'De vijfde ziekte!' riep de juf met overslaande stem. 'Ze heeft de vijfde ziekte! Hoe zou ze het woord kennen als ze het niet heeft! Haar broer zegt het ook!'

Broederlijke solidariteit, dacht ik. Mooi wel.

'U heeft een kind naar school gestuurd bij Vermoeden van Besmettelijke Ziekte! Het kind is helemaal niet goed! En uitslag! Misschien wel roodvonk! De hele school in gevaar! De leerkrachten ook!'

Met hangende pootjes en een kerngezonde actrice ging ik naar huis, waar ze at als een wolf en de hele middag energiek buitenspeelde.

Omdat de kinderarts pas op vrijdagmiddag beschikbaar was voor het uitreiken van een attest heb ik mijn onruststookster drie dagen thuis moeten houden. Toen we uiteindelijk op consult konden, zei de dokter na één blik: 'O, een beetje warmte-uitslag. Zeker hard gespeeld met die mooie dagen laatst.'

Trouwens, met de vijfde ziekte blijken ze ook hier gewoon naar school te mogen.


De volgende keer noem ik het builenpest.

8 opmerkingen:

  1. Geweldige verhalen. En, ai, zo herkenbaar. Of het nu op de vlakte der Po handelt of in de Toscaanse heuvelen alhier.
    Ooit de kinders een zakje knikkers toegestopt ter vertier op het verder akelig kale asfaltschoolplein. Juf (niet zuiders, wel overbehoedzaam)op hoge poten naar het schoolhoofd: dit was een gevaar van ongehoorde grootte. Ze zouden in hun neus kunnen belanden.Of erger!
    Tegenwoordig zitten ze dan ook veilig binnen op hun stoeltjes tijdens het speelkwartier. Aan haar zal het niet liggen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tot mijn verdriet worden hier de kinderen ook vrijwel altijd binnengehouden. En er is nog wel zo'n mooi park rond de school. Maar ja, als er eentje gaat rennen is het eind zoek natuurlijk.

      Leuk dat je meeleest, trouwens :)

      Verwijderen
  2. Ja ja, klinkt ook hier niet onbekend.
    Hier hebben we pas een lichte vorm van de bof gehad, nou dat was ook héeeeel erg, heb ik nog een aantal leuke discussies over gehad ..
    Wel ´n geluk dat de arts lekker nuchter was.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik heb gelukkig een arts getroffen die nog maar één keer een medicijn heeft voorgeschreven: honing :D

      Die boftonelen kan ik me geloof ik wel zo'n beetje voorstellen ja.

      Verwijderen
  3. Gelukkig maar dat die ziekte niet 5 dagen duurt ;-))

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hebben ze al eens luizen gehad? Ook heel grappig. Op ons kinderdagverblijf werden ze dan een half jaar naar huis gestuurd. Op school mag dat geloof ik (gelukkig) niet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. O ja, hoofdluis! Daar ga je dood van. Wist je dat niet?

      Verwijderen
  5. Complimenti ook voor het treffende schilderwerk.

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.