donderdag 6 september 2012

Ooit

Naar het schijnt was ik als kind tamelijk veelbelovend. Dat was natuurlijk al helemaal fout.

Want belofte maakt schuld en schulden moet je niet hebben, om nog maar te zwijgen van schuldgevoel. En voor inlossen heb ik helaas niet zo'n aanleg. Mijn verontschuldiging is dat al dat beloven een beetje buiten mij omging en ik toen nog ruimschoots minderjarig was. Maar toch, het zit me nog steeds niet altijd lekker.

Deze melancholiekerieën kwamen herhaaldelijk bij me op toen ik onlangs mijn geboorteland bezocht.

Ik heb op een terras gezeten in de grote stad A, waar ik schoolging en in principe ooit nog tot grote daden in staat was. Ik heb ook op een terras (wat zeg ik, drie verschillende terrassen) gezeten in de grote stad U, waar ik er indertijd als prille volwassene, op soms tamelijk flamboyante wijze, alles aan heb gedaan om de wereld van mijn gebrek aan kredietwaardigheid te overtuigen.

Ik zag mezelf zitten: een wat onordelijk middelbaar meisje in kleren van vijftien jaar geleden (die gelukkig nog passen, dat dan weer wel), met te jeugdig, te lang, te slordig haar en een merkwaardige verlegenheid tegenover het bedienend personeel. Na tien jaar Povlakte en voortplanting een echt provinciaaltje, dat last had van de herrie en de drukte en in de war raakte van al die winkels overal. En ik besefte dat niemand nog een belofte in mij ziet.


Ik heb maar een leesbril gekocht.


10 opmerkingen:

  1. Ja... ik snap helemaal wat je bedoelt. Geef niets, hoort erbij. Maar soms overvalt het een beetje.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, zo gaan die dingen, spreek ook ik uit ervaring, zucht.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik sluit me aan. Lotgenoten thee(borrel)kransje beginnen? Ik pas overigens nieteens meer inde kleren van vorig jaar, laat staan die van langer geleden...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Volgende keer in de grote stad U synchroon de leesbril trekken voor het bestuderen van een menu?

      Of kom logeren, dan sturen we al die anderen (acht) uit vissen en trekken intussen de prosecco open.

      Verwijderen
  4. Ooit een belofte, altijd mijn geliefde zus!

    Broer Jaap

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Maar je belofte is wel degelijk vervuld, alleen op een andere manier die de mensen toen voor je hadden bedacht. Vraag maar eens aan je kinderen en hopelijk aan je Povlaktenaar. Vraag het eens aan al die kleurige Italianene die je met zoveel humor en relatievringsvermogen beschrijft. Vraag het eens aan ons die aan je lippen hangen. De mensen die vinden dat je alleen je belofte waarmaakt als je dat doet op de manier die ZIJ voor ogen hadden, moet je uit je systeem verwijderen. Jij bent je eigen belofte en jij hebt hem op jouw manier waargemaakt. Je kan je hoofd rechtop houden hoor! (en dat van die herrie heb ik ook, maar dat komt gewoon omdat Nederland verschrikkelijk laawaaierig is, dat ontwen je op de vlakte en op de toendra)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat is heel lief van je, dit oppeppertje. (Vooral 'aan je lippen hangen' en 'zoveel humor en relativeringsvermogen' heb ik minstens drie keer gelezen. Verwennerij!)

      Verwijderen
  6. Zullen we samen een bejaardentehuis beginnen? Mij verging het ongeveer net zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Bastamater, heel herkenbaar: ik had het ook na 7 jaar in de bijbelgordel van Basso V.se (niet eens zo ver bij jou uit de buurt)Ineens vond ik de grote stad A smerig. Heb in 18 jaar niet meer helemaal terug kunnen wennen en laat het maar voor wat het is. Sta met 1 been in A en met het andere in campagna.

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.