Heer kip

Onze pikzwarte haan is nu acht maanden oud en bijna de helft van die tijd in functie als henhoeder. Oppervlakkig gezien bestaat die positie vooral uit puberaal lawaai, seksuele opdringerigheid en de provocerende blik van koning-van-het-erf. Hij zet een hoge borst op, kraait de ganse dag dat het een aard heeft, treedt met ijzeren regelmaat ruw zijn moeder, zuster en achternicht en heeft al een paar stuks - enigszins incestueus - nageslacht verwekt.

Kortom, hij maakt elk mannetjescliché meer dan waar. Ik bezag hem tot voor kort dan ook met enige meewarige verachting. Maar mijn oordeel begint langzaamaan in zijn voordeel te veranderen.

Ik zie hoe hij groeit in zijn rol als groepsleider en jeugdig patriarch. Als het voedertijd is, komt hij zich ongeduldig presenteren bij de keukendeur om voor de hele toom het dagelijkse rantsoen graantjes op te eisen. Als er gevaar dreigt, gaat hij erop af en als een van de hennen ergens op het terrein een alarmgeluidje laat horen, komt hij onmiddellijk met gespreide vleugels aansnellen om zijn vrouwtje tegen wat dan ook te verdedigen. Hij is voortdurend alert.

Bovendien handhaaft hij de orde in de toom. De kleine kip, zijn zuster, legde tot dusver haar eieren netjes in het hok, maar wordt daar nu niet meer getolereerd door de moederkloek die in datzelfde hok haar kuikens opvoedt. Ik heb de haan op het hele terrein plekjes zien zoeken en nestjes zien maken opdat zijn zus ergens haar ei kwijt kan. Ik heb hem zelfs samen met haar in het hok op een nest zien zitten, als toegewijde beschermer tegen de kwaadaardige agressie van hun beider moeder.

Hij is een macho. Maar een schat van een haantje.