maandag 28 mei 2012

Vibrato

Ja, nogmaals terremoto. Het heerst nogal in deze contreien.

We zijn nu acht dagen verder en de aarde trilt nog steeds. Je wordt voortdurend een soort licht gegolf gewaar. Het heeft wel iets van een groot schip waarop je de zee niet echt voelt, maar dat toch niet helemaal stabiel is onder je voeten. (Die vergelijking met de zee zal de mensen van het ontruimde dorp verderop ook wel aanspreken: hun huizen dreigen door de Povlakte voorgoed te worden verzwolgen.) Mocht je van dat gedein een beetje suffig worden, dan brengt een klinkklare schok zo om de paar uur je wel weer bij je positieven.

Veel mensen slapen al een week, vaak met het hele gezin, in hun auto die ze zo ver mogelijk van gebouwen af parkeren. Anderen hebben tenten opgezet in het verste hoekje van hun tuin en wij gebruiken ons huis overdag wel, maar brengen de nacht in de camper door. De bovenverdieping wordt gemeden als de pest. Hopelijk slijten de zenuwen (en de seismische activiteit) voordat het winter wordt. Gisteravond, bij een wat langere beving van vier op de schaal, ben ik toch maar weer even naar buiten gerend, met bijna achterlaten van een vinger achter de deurklink. Die vinger voel ik nóg, en zo zie je maar weer wat een natuurramp met je doet.

Ons eigen dorp heeft nog geluk gehad. Een aantal huizen is onbewoonbaar, maar er zijn geen echte verwoestingen. Don Ivo's kerk is gesloten en zal dat nog jaren blijven, maar staat wel overeind en de scheve toren geeft geen krimp. Tot verdriet van mijn zoon zijn de scholen ook gespaard gebleven en sinds vrijdag zelfs weer in bedrijf. Van zijn klas van zesentwintig kinderen waren er welgeteld zes aanwezig. Veel gezinnen zijn maar vast met de zomervakantie begonnen en men is massaal weggetrokken naar zee of naar de bergen, het maakt niet uit, als de grond er maar niet beeft en je 's nachts rustig slapen kan.


Het nabije kasteel, dat prachtige kasteel waar ik zoveel hemelse avonden heb beleefd en waar vrijwel mijn hele sociale en culturele leven was geconcentreerd, heeft het niet gehouden. De veertiende-eeuwse toren is afgeknapt en voorzover de rest niet is ingestort, is het geheel onbruikbaar geworden. Mijn vriend Clark, die met zijn hartelijkheid en kunstzinnigheid dit gastvrije cultuurparadijs maakte tot wat het was, is zowel dak- als brodeloos geworden. Ik kan alleen maar hopen dat hij een nieuwe mooie plek vindt (en dan niet te ver weg, anders wordt mijn leven een huisvrouwenwoestijn). Waarmee ik maar wil zeggen dat donaties, hoe bescheiden ook, onuitsprekelijk worden gewaardeerd.


9 opmerkingen:

  1. Wat heftig zeg, wist niet dat het nog steeds zo onrustig was bij jullie.
    Hopelijk gaat dit snel over, wilde opschrijven waait dit snel over maar dat staat wel heel raar in deze context ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een drama. Ik snap dat een beetje geld wel helpt maar daar is nog lang niet alles klaar mee. Ben benieuwd hoe lang het duurt voor het weer een beetje is zoals het was.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Afschuwelijk Bastamater, wat spijt me dit voor jullie, die angst en onzekerheid. Liefs vanuit de Valpolicella.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een drama zeg....en vandaag weer een aardbeving, hoorde ik net?!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. nog een keer. hoe is het bij jullie?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bastamater, basta terremoti, per favore...
    Vi penso, vorrei fare tanto di più.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. We leven nog, het huis staat nog overeind maar wordt er niet steviger op en onze zenuwen ook niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Cazzarola, mi immagino. Anche qui, molto più lontani siamo tesi. Sterkte daar.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. En alweer een aardbeving .... vreselijk! Sterkte!!

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.