Wilde beesten

O, wat is de natuur toch prachtig.

Als je tenminste alleen een beetje oppervlakkig naar de bloemetjes en de bijtjes kijkt. Zo'n film met vliegende ganzen en hun uitzicht is ook nog wel wat, maar een en ander verliest toch wel iets van zijn aantrekkelijkheid als het over woekerende streptokokken gaat, of over sluipwesplarven en hun eetgewoonten, of over de vos die mijn vrolijke, vogelvrije kippetjes een voor een ontvoert en afmaakt.

Nou ja, een voor een... Afgelopen week is de nieuwe kloek met elf (!) kuikens en al geheel spoorloos verdwenen. Waarschijnlijk wegens de warmte is ze die nacht niet in het hok gaan slapen (de andere kippen ook niet, die zitten altijd hoog in de boom, maar die hebben geen elf kleine kuikens te beheren), en die noodlottige beslissing heeft het einde van een veelbelovende familielijn betekend.

Na deze zeer rijke maaltijd had de vos kennelijk even genoeg, maar hij weet zich dit uitstekende zelfbedieningsrestaurant nog prima te herinneren. Vanochtend bij zonsopgang maakten de kippen een geweldig misbaar en jawel, de Matriarch, uitgerekend zij, is nergens meer te bekennen. Ze laat een volwassen zoon en dochter achter, benevens twee halfwas kuikens en een achternicht. En vijf prille, nóg achtere neefjes en nichtjes in een krat.

Ik vind vossen mooie beesten, maar deze vráágt erom.

En die staart hang ik in de kippenboom.

Bezocht

Het is dat de paus van ambtswege onfeilbaar is, anders zou je bijna gaan denken dat hij serieuze problemen heeft met zijn PR.

(De dalai lama, hoewel die een heel ander geloof aanhangt dan de getroffen bevolking hier, heeft het handiger aangepakt: zonder de hulpverleners ter plaatse voor de voeten te lopen, is hij al veel eerder in het rampgebied geweest met een aanstekelijke grijns en een koffer met geld. Zo zien we het graag.) 

We begrijpen natuurlijk dat papa Ratzinger het de afgelopen tijd weer erg druk heeft gehad met de diverse schandalen die als evenzovele geselen Gods op het Vaticaan neerdalen. Maar toch, van een geestelijk leider die feitelijk in Italië resideert en ruim zes miljard euro per jaar uit de schatkist ontvangt, hadden we eigenlijk een pietsje meer belangstelling verwacht voor zijn trouwe, geschokte volgelingen hier te lande.

Bijna zes weken na dato is Gods plaatsvervanger op aarde dan toch in het rampgebied gearriveerd. Na het uitspreken van een gebed en de woorden 'jullie zijn niet alleen!' is hij onmiddellijk weer vertrokken wegens dringende bezigheden elders. De bevolking blijft achter met haar tenten, haar hitte, haar angst en een rekening van minstens een ton voor de verleende morele steun.

Sempre sia lodato.

Meisjes

dichterlijke dinsdag


Nog is de hemel blauw,
de morgen een gedicht -
wij, we treden aan,
hier in het volle licht
om mooi te zijn
en ons bemind te weten.

Vreemde plicht! Het verval
ziet ons al, met ogen dicht.


(1995)

Continuazione

De hele week heb ik, tussen de drinkgelagen door, mezelf aan mijn oren getrokken en gezegd: 'Vertel nu eens wat anders dan steeds maar aardbevingsverhalen'.

Het heeft niet geholpen, vandaar de radiostilte. Ik hang mezelf mijlenver de keel uit.

Ik zou iets kunnen melden over de twee dagen aan het strand met de kinderen (geen aardbevingen daar!), over de moordende hitte (extra vervelend als je moet slapen in een tent of een camper zonder airco, op je eigen erf met uitzicht op een aantal fraaie, koele slaapkamers die je helaas niet durft te gebruiken) of desnoods over het Europees voetbalkampioenschap (mooie velden hoor, geen barst te zien). Maar het hoofd wil er niets van weten.

Het zal moeten slijten, denk ik. Maar zolang de sottosuolo ons op schokken blijft trakteren, geef ik het weinig kans.


(Intussen dank ik de lezers zeer hartelijk voor de getoonde belangstelling in de afgelopen maand. Mijn excuses voor het doorzagen.)

Daarom

• Waarom moet mij dit gebeuren?
• Bij elke beving zie ik in gedachten een enorm monster opdoemen dat me wil verslinden.
• De aarde heeft genoeg van de manier waarop wij haar misbruiken.
• Het is een straf van God. Of een waarschuwing.
• Dit is hoe het universum mij duidelijk wil maken dat het tijd is voor iets nieuws.

Jottem!


Laten we gewoon aannemen dat aardplaten miljoenen jaren aan het schuiven en werken zijn om ons, om wat wij doen of nalaten, en ons daarmee weer de hoofdrol toewijzen die we zo dolgraag spelen.

Ja, ik knap er helemaal van op.

Zusters

Ach, was zuster Anna er nog maar, had ze ons maar niet verlaten!

Zij zou de aardbeving eigenhandig hebben opgegraven en aan zijn oor naar de kerk hebben gesleurd voor omstandig boetedoen met veel paternosters en weesgegroetjes. Suor Anna had raad geweten. Maar onze legendarische kleuterschooldirectrice is vorig jaar bij wijze van pensioen naar een andere regio overgeplaatst en haar opvolgster is uit heel ander hout gesneden.

Suor Lidia weet geen kleuter te imponeren, laat staan dat ze zich met een natuurramp kan meten. Onmiddellijk na de eerste aardbeving moest ze dringend haar familie opzoeken, drie provincies verderop, en daar is ze tot ná het drama van 29 mei (weer een zware schok, nu overdag, terwijl de scholen net waren heropend) gebleven, leerlingen en personeel overlatend aan Gods wil en de elementen.

Enfin, op het gebouw rust kennelijk zegen, met name omdat het geheel gelijkvloers is en met een moderne, lichte structuur. Aanstaande maandag moet Suor Lidia nagelbijtend weer aan het werk, en zingt moeder het Magnificat.

Tussenstand

Op ons erf is het wel érg gezellig, de laatste tijd.

Het is een komen en gaan van gasten die geheel onbedoeld ramptoeristen zijn geworden, van appartementbewoners die plots de geneugten van het platteland hebben ontdekt, van verse daklozen die zich met geen stok naar de officiële staatstentenkampen laten jagen. Mijn extra grote pannen bewijzen goede diensten.

De kinderen zijn geheel losgeslagen, moeder is aan de drank en de buitenboel wordt prachtig mooi sinds de kasteelheer in het tuinhuisje woont en overal zijn geredde exotische planten uitstalt.

We zijn zelfs een geëvacueerde kloek rijker en achttien (!) aanbiddelijke donskuikens. De gedachte aan het bloedbad waartoe deze pluimveesituatie op termijn onvermijdelijk zal leiden, schuif ik nog maar wat voor me uit.

Want ja, de toekomst is tóch al een beetje vaag.

Gli sfollati

dichterlijke dinsdag


Het zijn uiteindelijk maar spullen.
Het linnengoed en oma's bed,
jouw trouwpak, het servies voor net,
die kast met die barokke krullen.

Een huis, wat is een huis nu waard?
Huil er niet om, het was oud.
Een bende stenen en wat hout,
een voordeur en een open haard.

Het was alleen ons leven maar.

Er ligt vast wel een ander klaar.

Oorlog

'De oorlog, dat was ook zoiets,' zegt Corrado.

'Dan ging het luchtalarm af en rende je als een gek het veld in, want binnen een paar minuten vlogen ze boven je hoofd, die klotebommenwerpers. Figli di puttana.'

Hij zwijgt een poosje. Mannen van die leeftijd kunnen vaak mooi zwijgen.


'Maar nu hebben we niet eens meer een luchtalarm. Zo gauw je gerommel hoort ligt die bom al in je huis.'

Hij werpt een mismoedige blik op zijn gloednieuwe bungalowtent. Dan kijkt hij weer naar de grond.

'Weet je, die moderne tijd... ze hadden er nooit aan moeten beginnen.'

Hersens

Een mens went aan alles, zelfs aan aardbevingen.

Nou ja, niet aan de grote natuurlijk, maar de lichte vibraties zijn al een tamelijk normaal onderdeel van ons onlangs sterk gewijzigde dagelijks leven. Je leert ook heel snel om altijd in de buurt van de uitgang te verblijven, op een plaats waar het makkelijk opspringt. De exacte verblijfplaats van de kinderen is je tot op de meter nauwkeurig bekend. En verder maak je je niet zo druk, omdat je niet aan de gang kunt blijven.

Vanochtend vroeg was ik erg bezig met een ingewikkelde droom, die neerkwam op een avonturenfilm met auto-achtervolgingen en intensief toepassen van de hellingproef. Op een bepaald punt wachtten alle personages, de goeien en de slechten broederlijk verenigd, tot een passerende aardbeving over was, om daarna het achtervolgen onverminderd energiek te hervatten.

En toen werd ik wakker. Niet van een aardbeving maar van de kinderen, die honger hadden en klaar waren voor een nieuwe eindeloze buitendag zonder school.

Tuinfeest

Het was prachtig weer, de wijnflessen waren nog heel en de plattelandsslager gaat gewoon door met goed vlees verkopen, ook al is zijn boerenhuis onbewoonbaar verklaard. Redenen te over voor een nomadenfeest onder de sterren.

Het oprecht gevoelde 'wat fijn dat jij er ook nog bent' voegde heel wat toe aan de sfeer, en zo aten, dronken en speelden we tot diep in de nacht. De maan was nog nooit zo mooi en de schommel ging nog nooit zo hoog.

We voelden ons erg levend.

Geschiedenis

De schoolvakantie is onverwacht vroeg begonnen en we kamperen op ons erf. Om de pret compleet te maken kampeert tegenwoordig iederéén. Aan de vraag naar tenten en kampeerwagens valt nauwelijks te voldoen en de sedentaire Povlakters lijken ineens geheel verzigeunerd. Rond elke woonstee is een kampje verrezen.

Veel mensen kíjken ook echt als het beruchte zigeunermeisje-met-de-traan. Vooral dertigplussers dragen permanent een uitdrukking van hulpeloze ontreddering. De ramp is niet voorbij, hij is nog maar net begonnen. Even de schouders eronder voor de wederopbouw is nogal lastig als je bij de eerste poging van de ladder wordt geslagen door weer een nieuwe aardbeving of de boel stort voor je ogen opnieuw in. Geen bedrijf zal zich hier meer willen vestigen en huizen en grond zijn geen cent meer waard.

Langzaam dringt het besef door dat bijna iedereen bijna alles kwijt is waarvoor een leven lang, of zelfs generaties lang, is gewerkt. Het economische hart van Italië is waarschijnlijk onherstelbaar getroffen. Het zijn, eh, interessante tijden, en die wens je niemand toe.