Vreemde smetten

Mijn oudste zoon sluipt gesluierd als een Toeareg door het huis, zich met hand en tand verzettend tegen ontmaskeringspogingen door zijn broertje dat denkt dat ze spookje spelen. Het liefst blijft hij in zijn kamer met de deur op slot.
Mijn verzekering dat waterpokken ècht niet zo weerzinwekkend zijn, hij er helemaal niet raar uitziet en ik hem trouwens nog steeds lief zou vinden als hij groene schubben en een gevorkte staart kreeg, is voorlopig aan dovemansoren gericht.

Zijn zus is alweer twee dagen naar school geweest. Ze heeft de waterpokken en de naadloos volgende buikgriep bleekjes overleefd en draagt in alle zakken fotokopieën van de verplichte doktersverklaring mee. Met malattie infettive kun je tenslotte niet voorzichtig genoeg zijn, want voor je het weet komen kinderen massaal naar school met vliegende tering, lepra of builenpest.
(Dat haar broertje blijmoedig in haar kielzog meeschuift met een heel verdacht puistje onder zijn neus, wijt ik desgevraagd aan een overdosis salame op een onlangs door overvloedig braken geleegde maag. Daar kom ik tot dusver goed mee weg.)

Intussen ben ik aan het hoesten, het gezinshoofd aan het rochelen, en transpireren we elkaar 's nachts beurtelings uit de slaap. Dat leidt dan tot fluisterend bekvechten en verwensingen in gebarentaal, want we zijn allebei zo goed als stemloos.

Tja. Met goede moed voorwaarts. Heeft er nog iemand een hoofdluis gezien, de laatste tijd?