woensdag 14 maart 2012

Dokter, dokter

Als je in Italië komt wonen, kun je maar het beste leren bidden. Niet dat het helpt natuurlijk, maar zo heb je wat te doen terwijl je in de rij staat bij het afsprakenbureau, urenlang in een wachtkamer naar de obligate crucifix zit te staren of weken hulpeloos op een brancard ligt in een gang bij de spoedeisende hulp.
Ook doe je er goed aan over een ijzeren gezondheid te beschikken. Of over ruime financiële middelen en een privékliniek.

Omdat ik geen geld heb maar plotsklaps wel een even banaal als hinderlijk kwaaltje, heb ik mij van de week gewend tot de publieke gezondheidszorg in de vorm van de dorpshuisarts. Voorzien van mondvoorraad en een ruime keuze uit mijn bibliotheek betrad ik in de vroege ochtend de wachtkamer: een betonnen kubusvormig zaaltje, van onder tot boven betegeld, waar louter ademhalen al heel wat leven maakt.

Ik voegde mij bij een aanzienlijk gezelschap van oudere en veel oudere dames. Die zitten daar geloof ik elke dag, voor een praatje, een verwijzing naar een onduidelijke specialist of het onderhouden van hun antibioticaverslaving. De conversatie ging voornamelijk over wie na wie aan de beurt was en waarom. En wie er al dood was. En bij wie het niet lang meer kon duren. Aan de muur leed een stervende Christus zichtbaar met ons mee.

Af en toe stokte het kringgesprek wegens aanpalende constructiewerkzaamheden die de wachtkamer vulden met het donderend geraas van een drilboor, vele malen versterkt door de waanzinnige akoestiek. In de stiltes die overbleven, luisterden we ademloos naar de dokter die van achter de gesloten deur van de spreekkamer met galmende stentorstem de fysieke bijzonderheden van een dorpsgenote prijsgaf.

Ik houd het kort, anders schiet het niet op. Het wachten was lang. Halverwege de middag werd ik toch nog binnengeroepen.

'Ciao bella', daverde de dokter. 'Come stai?'
'Nou Lorenzo, ik heb hier iets aan mijn been, dat -' De telefoon ging. Ik bekeek een poosje de ingelijste diploma's van mijn geneesheer, die ik mag tutoyeren omdat hij het mij ook doet, en omdat mijn schoonmoeder een hele trouwe klant is.

'Allora, dicevi..?' 
'Ja, iets van een ontsteking of zo, het is nogal p-' De telefoon ging. Ik deed mijn mond weer dicht. Ook hier weer zo'n bloederig kruisbeeld aan de wand, zag ik.

'Laat zien dat been', bulderde de dokter handenwrijvend. Ik begon mij te ontkleden. De telefoon ging.

'Che bellezza! Antibioticum!' jubelde de dokter na een blik op het euvel. De telefoon ging. Wachtend, met mijn broek op mijn knieën zijdelings over de behandeltafel gedrapeerd, hield ik nog koppig vast aan mijn waardigheid.

En toen hij tenslotte schaterend een roestig zakmes lancet in mijn angstige abces stiet, ging de telefoon.  

Ave Maria, piena di grazia.






6 opmerkingen:

  1. Ah, gezellig, zo'n huisartsenbezoekje. Kun je maar beter een keer doen als je je niet al te slecht voelt begrijp ik. En die stervende christus, die hangt er natuurlijk zodat je je eigen kwalen een beetje kunt relativeren, dat snap ik ook wel weer.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat verklaart de aanwezigheid van die beeldjes in álle overheidsgebouwen ook weer dan (bureaucratisch lijden? het kan erger hoor). Waarbij de vraag rijst waarom die dingen in schoollokalen nodig zijn.

      Verwijderen
  2. :-) je maakt wel wat mee zo he - succes ermee !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb zitten schateren hier..... Tjonge , ik dacht al dat het in Zweden erg was, maar dit slaat alles. Wij zijn hier een keer geweest en dat kostte ons ook een hele dag, maar toen hadden we dan ook alle onderzoeken gehad, bloedonderzoek, ECG, doorgelicht, alles waar je in Nederland een half jaar voor op wachtlijsten staat. Alleen wij hadden er niet op gerekend, dus niks te lezen bij ons, volgende keer beter.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hm, dit klinkt mij, wonend in Noord-Spanje, niet geheel vreemd in de oren ...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ah, kijk, dat zijn nou de dingen die ik NIET mis ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.