woensdag 28 maart 2012

Hoe bevalt Italië?

Nou, weinig. En met kennelijke tegenzin. Het geboortecijfer in Italië is, zoals bekend, een van de laagste ter wereld - mijn bijdrage heeft daar geen significante verbetering in kunnen brengen. Het aantal keizersnedes beloopt zo'n beetje de helft van alle bevallingen, en vrijwel alle vriendjes van mijn talrijk kroost zijn enig kind.

Helemaal onbegrijpelijk is dat niet.

Kinderen zijn ontzettend duur. In een land waar de kosten van levensonderhoud op minstens hetzelfde niveau liggen als in Nederland maar het modale salaris ongeveer de helft bedraagt, waar kinderbijslag niet bestaat en basisbeurzen onbekend zijn, en waar je tot pakweg je vijftigste geen kans maakt op een vast contract en dus ook niet op een hypotheek, neemt de bevolking de voorschriften van het Vaticaan maar niet al te letterlijk. Zelfs vrome gelovigen zijn wel wijzer.

Het krijgen van kinderen is ook een erg medische toestand, misschien omdat vrouwen pas erg laat aan hun eerste - en enige - zwangerschap beginnen. Een zwangere vrouw staat per definitie onder controle van een gynaecoloog, met echo's alsof het niet opkan, en thuisbevallingen zijn exotische waaghalzerij. Ik heb trouwens ergens gelezen dat veel Italiaanse artsen graag keizersnedes uitvoeren, want dat hoeft niet 's nachts en levert ze een stuk meer op dan een natuurlijke bevalling. Het klinkt plausibel.

Op basis van mijn eigen eerste parto heb ik daarnaast de theorie ontwikkeld dat veel vrouwen na zo'n avontuur het verder maar liever voor gezien houden. (Waarschuwing: niet verder lezen als u moeite heeft met minder plezierige ziekenhuisscènes of klagende moeders.)

Indertijd, toen ik zo'n beetje terugkeerde uit de onderwereld, na een zeer traumatische verlossing van een uitgestoken armpje, een enorm hoofd en wat er verder nog aan vastzat, schijn ik met mijn laatste krachten te hebben uitgestoten: 'Nooit meer!' met de ontmenselijkte blik van iemand die zojuist een jaar in Dantes Hel heeft doorgebracht. Dat is nog tamelijk normaal, zou je zeggen. Maar de nachtmerrie begón pas.

Mijn nieuwverworven alien en ik werden geparkeerd in een kamer van vier bij vier, die vier moeders en vijf baby's (er was een tweeling bij) ternauwernood bevatte. Het was hoogzomer en bijkans veertig graden, maar de airconditioning stond uit. Het raam mocht wél open, wat een niet geringe overlast van vliegen en muggen tot gevolg had. Ik lag bij de deur en had dus geen moment rust, want de afdeling was vrij toegankelijk en aan bezoekuren werd slecht de hand gehouden. In mijn hormonale delirium was ik mijn Italiaans goeddeels vergeten en ik werd door de verpleegkundigen dan ook zo veel mogelijk genegeerd.

De borstvoeding vlotte niet, want ik had geen idee hoe het moest. Het kind had honger en schreeuwde alles bij elkaar. De andere moeders begonnen vuil te kijken, dus ik heb midden in de nacht, met dat natuurrampje op de arm, eindeloos heen en weer gewankeld door de gang en liet daarbij bloedsporen achter die bij de terugweg een reëel slipgevaar opleverden. De tientallen inwendige hechtingen waarmee ik weer zo'n beetje aan elkaar was geborduurd, zaten nog aardig in de weg bij die exercitie. Na twee dagen lieten ze me vrij en keerde ik tamelijk ondervoed en volslagen uitgeput terug naar de bouwplaats waar ik sinds een week woonde. Zonder ramen, deuren, keuken of kraamhulp.

Enfin, laat ik erover ophouden. Bevallen is híer in elk geval geen pretje gebleken. Het is eigenlijk een wonder dat ik het nu (eindelijk) met droge ogen kan navertellen, en sterker: dat ik nog een paar maal in herhaling ben vervallen. Daarom geniet ik onder mijn lokale medemoeders veel respect, en klop ik mij nu heel even, met uw welnemen, op de leeggezogen borst.

10 opmerkingen:

  1. Tja, kan me nu wel indenken waarom Italië zo vergrijsd .....
    Zelf heb ik ook na de eerste bevalling uitgeroepen 'nooit meer' .... en toen volgden er nog twee ....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Horror! Je bent echt een heldin dat je het nog een paar keer hebt aangedurfd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Nou ja, gedúrfd... het kind er in krijgen was niet zo moeilijk, en dan móet het er ook weer uit, weinig keus. Overigens ging de tweede bevalling redelijk van een leien dakje, gebaande paden en zo.

      Verwijderen
  3. Ik riep na nr.1 ook: nooooooit meer en nog geen anderhalf jaar later kwam nr.2. Nr. 2 is wel thuisbevallen. Veel rustoiger en inderdaad geen booskijkende moeders.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik ben inmiddels wel erg nieuwsgierig hoeveel ' natuurrampjes' er bij jou rondlopen!
    bij mijn derde bevalling riep ik steeds " ik was vergeten hoe het voelde" , hoe ganserig kan je zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Pieke: Ganserig??? Die uitdrukking ken ik niet.
    @Bastabimbi: Wat een horror zeg! Bevallen hoort leuk te zijn, nou ja: met veel meer vreugde dan smart gepaard te gaan......

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Best horror!
    Zelf heb ik na tijdens m'n eerste bevalling geroepen, dat ik nu begreep waarom mannen niet konden bevallen, dan zou de totale wereldbevolking allang al uit gestorven zijn.
    En na de jongste heb ik met kracht uit gesproken dat dit echt de laatste was. En daar heb ik mij aangehouden.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mijn oudste is ook in Italië geboren, mijn horrorverhaal loopt enigzins parralel met dat van jou (ja, uitgestoken armpje, intern gescheurd, 14 hechtingen). In het ziekenhuis waar ik was mochten de kindjes niet mee op de kamer, en brachten ze die 5x/dag voor een uurtje naar boven om te eten (mijn zoon heeft de eerste 24u niet gegeten, lukte ook niet), je zag je eigen pasgeboren baby dus maar 5u/etmaal! Ik was zo blij dat ik na 1,5 dag al naar huis kon! Nadat zoon nr. 2 in België geboren was, een vlekkeloze bevalling waarna hij geen seconde uit mijn oogveld is geweest, heb ik bittere tranen gehuild om de uren die ik gemist had met mijn oudste zoon.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik ben ook zwanger, maar hoe meer ik er over lees, hoe banger ik wordt.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Tja. Bevallen doe je niet voor je plezier, maar over het algemeen komt alles goed. Tip: hou op met bevallingsverhalen lezen. Babykleertjes kopen is veel leuker. Enne, succes!

      Verwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.