Hout

Het dorp waarvan ik een buitenpost heb betrokken, heeft behalve een tiental bars, prima pizza en een werkelijk uitstekende gelateria weinig te bieden. Het heeft weliswaar een fraaie oude kerk, maar daar zet ik geen voet omdat ik onnodige confrontaties met Don Ivo liever uit de weg ga.

Verder behelst het een zielloze hoofdstraat, lelijke huizen, auto's, en even buiten de dorpskern vele boomgaarden die voornamelijk peren opleveren en twee weken bloesem per jaar (kom dát vooral zien). Maar zoals alles in Italië heeft zelfs dít dorp een rijke geschiedenis.

Zo was er in een al wat verbleekt verleden, zo’n dertig jaar terug, Robino (Rubèn), een knobbelige grijsaard die de meeste mensen slechts van horen zeggen kenden, aangezien hij al een halve eeuw geen voet buiten zijn erf had gezet. Zijn inmiddels stokoude moeder hield hem met behulp van haar weduwepensioentje en enig familiekapitaal in leven.
Toen deze zorgende ziel op onmetelijk hoge leeftijd ten slotte de geest gaf, bloeide Robino onmiddellijk geheimzinnig op. Van de erfenis kocht hij een vrachtwagen en een motorzaag en bij de verbijsterde buren kondigde hij aan een houtverwerkingsbedrijf te beginnen.

Met die motorzaag had Robino in eerste instantie wat moeite. Gelukkig vond hij op een avond een neef bereid het ding voor hem in te schakelen. Met de nu actieve zaag als grommende bijrijder reed Robino terug naar huis met het voornemen de volgende ochtend vroeg aan de slag te gaan. Dat kwam er niet van, want die bewuste morgen had de zaag geen benzine meer en de cabine van de vrachtwagen was vakkundig en geheel machinaal versnipperd.

Deze tegenslag, en het gegeven dat bossen in deze streek uiterst zeldzaam zijn, maakte dat Robino als houtkapper vanaf het begin af aan het voorwerp was van algemene hilariteit. Zijn revanche bleek toen de vroegmisgangers op een winterse ochtend het voorheen lommerrijke kerkplein geheel kaal aantroffen. Robino had in één nacht alle twaalf monumentale kastanjes omgelegd.

Dat is allemaal alweer een tijd geleden. Robino ligt tegenwoordig op het kerkhof, vergeven door de pastoor, Onze-Lieve-Heer en de overige dorpsgenoten.
De jonge aanplant op het plein begint al een beetje schaduw te geven.