Jaja, ook in de Pokvlakte is het intussen lente. De vruchtbomen hebben dikke bloesemknoppen, madeliefjes en maartse viooltjes steken de kop op, en de virussen staan in volle bloei.
Nu ben ik best een zwartkijker, maar zó noodlottig had ik me de waterpokken toch niet voorgesteld.
Als ik even opkijk en niet oppas, schrik ik me lam van een bobbelig monstertje dat bij nadere beschouwing mijn oudste zoon blijkt te zijn. Na veel zoeken heb ik nog één plekje gevonden, ter hoogte van zijn linkerknieholte, waar ik hem met goed fatsoen een troostkusje kan toedienen.
Mijn schoonmoeder beweert nog steeds dat de landman de waterpokken allang heeft gehád vroeger, maar in elk geval heeft hij ze dan wéér. Mijn reus, rots en redding is neergezegen op de bank en probeert wanhopig niet te krabben. Zijn schedel, die toch al wel wat weg heeft van een hemellichaam, vertoont nu van dichtbij gezien een maanlandschap van hellingen, kraters en vulkanen op het punt van uitbarsten. En ook zijn jongste zoon geeft verontrustend blijk van mannelijke solidariteit.
Af en toe vlucht ik naar buiten met de aanstichtster van dit alles. Mijn inmiddels immune meisje, blakend en lelieblank, als een smetteloos licht aan het eind van deze pokketunnel.
Nu ben ik best een zwartkijker, maar zó noodlottig had ik me de waterpokken toch niet voorgesteld.
Als ik even opkijk en niet oppas, schrik ik me lam van een bobbelig monstertje dat bij nadere beschouwing mijn oudste zoon blijkt te zijn. Na veel zoeken heb ik nog één plekje gevonden, ter hoogte van zijn linkerknieholte, waar ik hem met goed fatsoen een troostkusje kan toedienen.
Mijn schoonmoeder beweert nog steeds dat de landman de waterpokken allang heeft gehád vroeger, maar in elk geval heeft hij ze dan wéér. Mijn reus, rots en redding is neergezegen op de bank en probeert wanhopig niet te krabben. Zijn schedel, die toch al wel wat weg heeft van een hemellichaam, vertoont nu van dichtbij gezien een maanlandschap van hellingen, kraters en vulkanen op het punt van uitbarsten. En ook zijn jongste zoon geeft verontrustend blijk van mannelijke solidariteit.
Af en toe vlucht ik naar buiten met de aanstichtster van dit alles. Mijn inmiddels immune meisje, blakend en lelieblank, als een smetteloos licht aan het eind van deze pokketunnel.
Ach, zó zielig die zieke mannen van je. Bij ons was 't zo dat de eerste géén, de tweede bijna geen, en de derde véél last had van die stomme pokjes.
BeantwoordenVerwijderenARgh... pokkekerels. En jij? Immuun?
BeantwoordenVerwijderenJa, ik ben beter gedocumenteerd ook, heb nog een waterpokkenfoto in mijn kinderalbum (bedankt, moe!).
VerwijderenOh bah. Sterkte ermee... Nu dan ook maar foto maken van je kids... hebben zij straks ook bewijs!
BeantwoordenVerwijderenOh waterpokken is VERSCHRIKKELIJK!! Maar ja: het gaat over, heus!
BeantwoordenVerwijderenOT: ik woon net zo ver van Nederland als jij de ki, maar dan naar het Noorden. Leuk blog, ik ga je volgen. Mag ik je op mijn bloglijst zetten?
Zweden wellicht? Dan mag je me Bästa mamma noemen :D
VerwijderenEn dank je. Qua bloglijst: het zal me een eer zijn!
Balen zeg die waterpokken. Hier hebben we vanochtend bij manlief de waterpokken geconstateerd. ik hoop zooooo dat de kinderen en ik gespaard blijven....Jeuk!
BeantwoordenVerwijderenO jee, héél veel sterkte. Bij ons gezinshoofd heeft dat virus echt rampzalig hard toegeslagen.
Verwijderen