maandag 19 maart 2012

Pronto!

Toen ik hier indertijd verzeilde, sprak ik zo goed als geen Italiaans. Ik kon al wel buongiorno! roepen en een cappuccino bestellen, maar veel dieper groef het niet. Met Engels kom je hier niet ver. Dat was best lastig, en een beetje eenzaam.

Ik heb talloze etentjes uitgezeten waarbij ik conversatiegewijs geheel buitenspel stond, en de tijd stug grijnzend doodde met nog maar een hapje van dit en een slokje van dat (gelukkig had ik toen nog geen rijbewijs). Toen ik genoeg idioom had opgepikt om, heel voorzichtig, óók eens een zinnetje bij te dragen, viel iedereen stil - om vervolgens paniekerig aan mijn oppasser te vragen: 'Cos'ha detto? Wat zei ze?'

Ontmoedigend.

Toch wist ik een baantje te regelen bij een vertaalbureautje, als schutterig hulpje van een alleraardigste dame die van mij wat Engels hoopte te leren. Een paardenmiddel. Ze was vaak afwezig en liet me dan in mijn eentje op het kantoor en de telefoon passen. Van die telefoon droom ik nóg wel eens. Als hij rinkelde, nam ik met bevende handen op. 'Pronto?' schorde ik dan.

'Buongiornochiamodalladittaxperildottorparmigiani abbiamounpiccoloproblemaconlatraduzioneelafattura insommaciservequalchechiarimentopernonfiniremale potreipercortesiaparlareconlasignorascarabocchi?'

Het állerlaatste stukje tenminste verstaan hebbende, riep ik: 'La signora Scarabocchi non c'è! Later terugbellen! Ciao!' waarop ik de verbinding bruusk verbrak en het zweet van mijn voorhoofd wiste.

Nou ja, zodoende heb ik stukje bij beetje mijn stem teruggevonden. Maar de taalkundige flaters die ik in de loop der jaren heb geslagen, bezorgen me nog altijd maagpijn. Ik heb onbedoeld beledigd, gekwetst, en mensen doen vrezen dat ze toch niet helemaal sporen, die olandesi. Ik moet het de Italianen echter nageven: ze zijn in die dingen uiterst hoffelijk en vergevingsgezind.

De bejaarde buurvrouw glimlachte toegeeflijk toen ik aanbood een paar kutten voor haar te plukken - maar het heeft me toch heel wat nachtrust gekost.


16 opmerkingen:

  1. hahaha ontzettend leuk om te lezen!! Kan het mij helemaal voorstellen!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha. Geweldige uitsmijter ook.
    Maar 't is waar; je kunt soms maar beter er vol ingegooid worden dan dat het niet zo nodig hoeft.
    Mijn man sprak zo goed als geen Spaans toen we hier heen gingen, ik een ietsiepietsie, maar dat betekende wel dat ik meteen alle - ook zakelijke - gesprekken en telefoontjes (nog erger dan 'live') moest voeren. Deze situatie heeft een nadeel zul je begrijpen; mijn man 'hoeft' nog steeds niet, dus het gaat met veel kleinere stapjes.

    Begrijp ik goed dat je al een aardig tijdje op die Povlakte verblijft?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat beloopt al weer bijna negen jaar, ja. Waar blijft de tijd.

      Verwijderen
  3. Haha, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen, toch? Toch?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha,ha, maar wat wilde je nou wel plukken dan?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vijgen. En ik vind ze niet eens lekker.

      Verwijderen
    2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

      Verwijderen
    3. Tomme. Dat moest ik toch even wijzigen:

      Ik mag graag een pruimpje plukken. Ik kom ze niet meer zoveel tegen. (Néé, geen helaas, dat is intussen zo ontiegelijk vastgebakken aan overleden dat ik het niet meer kan horen.)

      Vijgen? Heerlijk. Mits (zon-?)gedroogd. Het knerpsen van de zaadjes tussen het glazuur. Smaak is meer dan bitter, zuur, zout, zuiker en umami.

      Intussen, een FAVICON is ons verschenen!

      Verwijderen
  5. Telefoon is dan idd nog erger dan live. En zelfs dat durf ik niet. Ik blijf gewoon maar hier wonen denk ik.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ja, ik heb hier een heuse telefoonangst opgelopen.... Ik rijd nog liever 100 km. dan dat ik 1 telefoontje waag. Moet je net in Zweden wonen waar alles met de telefoon, met SMS en via Internet gaat. Ze weten niet wat ze zien als ik langskom om een afspraak te meken (met de tandarts b.v.)Ik moet dus regelamtig over mijn eigen schaduw heen springen, want Leo spreekt ook nog geen woord zweeds....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik heb 'n paar jaar Italiaanse les gehad maar veel verder dan 'come stai?' kom ik helaas niet ...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hahaha, die met de buurvrouw kon ik voor me zien. Gelukkig is het toch goed gekomen (ook met de buurvrouw?

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hahaha, tranen in mijn ogen van het lachen! Ik zie het voor me.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hahaha leuk stukje maar gadsie ik moet me niet indenken in jouw schoenen te staan.... Dapper hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wij lachen nog steeds met mijn mama, die - toen ze voor het eerst in italië was met mijn italiaanse paps - bij het fruitkraam achter eieren vroeg ipv druiven, en maar niet begreep waarom die man in het kraam zei dat ze die aan mijn paps moest gaan vragen ;) .

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.