vrijdag 23 maart 2012

Vú comprá

David is een ondermaatse Nigeriaan met een trouwhartige blik en een zeer mank been, en hij had een mooi stekje gevonden op de parkeerplaats van de supermarkt in het dorp.

Ik leerde hem kennen toen ik hóógzwanger, met een peuter, een dreumes en een berg levensmiddelen bij vijfendertig graden in de schaduw, een indruk van universeel lijden op hem moet hebben gemaakt. Hij laadde mijn boodschappen in elk geval met toewijding in en gaf de achterklep na sluiting een bezwerend klopje, alsof hij mijn hachelijk vervoermiddel voor me zegende. Een zwangere stelt die dingen op prijs.

Na een korte afwezigheid keerde ik terug met een verse baby onder mijn arm. 'Thank you, Jesus!' riep David hartgrondig en hij gaf mijn prille jongste een grootverpakking papieren zakdoekjes ten geschenke. We waren dus bevriend. Ik zag foto's van zijn vrouw en kinderen, die luisteren naar de klinkende namen 'Faith' en 'Praisegod'. Hij vertelde  dat hij ze eindelijk kon laten overkomen. De zaken gingen blijkbaar goed, 'with God's help'.

Na een jaar of wat sloegen duistere krachten toe. Ondanks zijn lokale populariteit moest David het veld ruimen toen een regiodirecteur van de supermarktketen hélemaal uit de grote stad kwam om hem van de parkeerplaats te jagen. Sindsdien befietst hij, net als minstens zes collega's, dagelijks het dorp en de landwegen met een baal sokken en aanstekers op het stuur.
En als ik hem tegenkom, vraagt hij telkens of mijn echtgenoot geen baantje voor hem weet. Maar ja, wie heeft er werk voor een gehandicapte afrikaan zonder enige opleiding? Ik moet spijtig in gebreke blijven.

Het was een opluchting toen hij een keer voorstelde mijn zeer vunzige auto te wassen. Particulier initiatief moet tenslotte aangemoedigd worden en de talrijke bejaarden in het dorp kunnen heel wat klusjesmannen gebruiken, dus wie weet. Maar toen hij buiten stond te poetsen en plassen, voelde ik me toch een soort van verdorven koloniaal.
Ik durfde dan ook niets te zeggen toen ik hem vroom mijn auto zag wrijven met de groene kant van een keukensponsje.

Nu rijd ik rond met een auto die dof ziet van mijn goede bedoelingen. Dat zal me leren.

Ik weet alleen niet precies, wát.






5 opmerkingen:

  1. Ik moet zo lachen om jouw verhalen!!Ik zie het helemaal voor mij, een grootverpakking zakdoekjes!!
    Maar misschien kan hij een autowasserij op zetten..met alleen gladde sponzen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik vind het heerlijk om te horen dat er iemand lacht, dank je! En dat geschenk vond ik erg sympathiek. Hij had natuurlijk niet zo gauw een zilveren rammelaar bij de hand.

      Verwijderen
  2. Cambridge University Press zegt: "In Italy, sub-Saharan African immigrants are known universally as the “Vu Comprá,” a derisive label based on the similarity of skin color with early immigrant street vendors from Nigeria who were said to approach people with this broken-Italian version of “Vuole comprare?” (“Do you want to buy?”)." En dat zeggen ze hiero. Ik moest natuurlijk weten wat het betekent.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Eh.. toch maar je mond opendoen, wellicht ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.