zaterdag 31 maart 2012

Vita dura


Angela heeft het moeilijk. 

Veel van haar tijd en energie wordt noodgedwongen besteed aan het opvoeden van haar stokdove man – die helaas onverbeterlijk lijkt - en het afdwingen van de voortdurende aanwezigheid van haar reeds lang volgroeide zonen, die egoïsten. 

Verder heeft ze praktisch een dagtaak aan het uit elkaar houden en inroosteren, verwerken en overdenken van haar tientallen verschillende medicijnen, het signaleren van elk mogelijk lichamelijk ongemak, en het bespreken van de ontelbare bekende en onbekende ziekten die het mensdom – en dan vooral háár – kwellen. Of zouden kúnnen kwellen, misschien, met grote waarschijnlijkheid, nee ongetwijfeld al begonnen.

In de winter wijzen koude voeten op een levensgevaarlijke circulatiestop. In de zomer is een druppel zweet aanleiding tot veelvuldig bezoek aan de eerste hulp, ziekenhuisopnamen en alle mogelijke onderzoeken door een leger specialisten. Gelukkig voor het grootste deel vergoed door de staat. Maar laat die dokters dan eens serieus wérken en niet steeds zeggen dat ze niets kunnen vinden, de zakkenvullers.

Het weer is ook niet meer wat het geweest is. Het is meestal te koud, maar ook wel eens te warm. Van vochtigheid stik je maar van wind ga je dood. En de prijzen van de levensmiddelen, de oplichters. En wat ze je verkopen is puur vergif, de moordenaars. En wat je al niet hoort, santa madonna, pas maar op dat ze je kinderen niet stelen. Je kunt toch nauwelijks meer je huis uit, vandaag de dag. 


Hm, hm.


Angela is in haar eentje net Italië. Vergrijsd, versleten en opmerkelijk vitaal in haar eeuwige gezeik.

2 opmerkingen:

Feedback, van welke aard dan ook, is welkom. Try me.